Սոնա Մարտիրոսյան

Սոնա Մարտիրոսյան
Լրագրող

Շաբաթ 23 Նոյեմբեր 2024 08:52 Կապույտ ծաղիկներով սպիտակ ափսեները Տարիներ առաջ մի վավերագրական ֆիլմ էի դիտում ստալինյան բռնաճնշումների մասին։ Ավելի ճիշտ՝ ազգի դավաճան հռչակվածների կանանց և երեխաների ճակատագրի մասին։

Հինգշաբթի 18 Նոյեմբեր 2021 11:21 Գերիների ընտրությունը Օրեր առաջ գործընկերներիս հետ գնում էինք Սպիտակ՝ նկարահանման։ Երկար ճանապարհը զրույցների հարմար տեղ է։ Իսկ Հայաստանում վերջին մեկ տարում բոլոր զրույցները պատերազմի մասին են։ Մեր անիմաստ ու ապարդյուն զրույցները։

Երեքշաբթի 28 Սեպտեմբեր 2021 11:05 Որդիների լուռ սիրո վրա հույս դնող հայրենիքը պարտվում է Պատերազմից հետո ոչինչ չեմ գրել, որովհետեւ, թվում է՝ ոչինչ այլեւս իմաստ չունի, ամեն ինչ պարզ է՝ հաղթողները պառկած են ու սիրելի, պարտվածներս՝ ողջ ու իրար ատելի։ Սա առաջին փորձս է գրելու ինչ–որ բան, որ կա՛մ իմաստ ունի, կա՛մ մխիթարության հուսահատ փորձ է։ Մխիթարության, որ չի գտնվում։

15 Նոյեմբեր 2020 09:56 Ես չգիտեմ՝ ինչպես ապրել այս խաղաղության հետ Հեռուստացույցից մեր տուն են մտնում էկրանից հոսող լուռ անուններն ու տարեթվերը:«Մեր տարիքի են, գոնե ապրել էին»,- ասում եմ ես:

27 Սեպտեմբեր 2020 16:24 Փոքր հայրենիքի փոքր տղերքը Փոքր ազգերը փոքր հայրենիքներ են ունենում: Փոքր ու սիրելի: Մյուս հայրենիքներից ավելի սիրելի, որովհետև փոքր հայրենիքները նման են երեխաների, իսկ մեծերը՝ ծնողների: Մեծ հայրենիքներ ունեցողները սովոր են պաշտպանության՝ «ծնողի» կողմից, փոքր հայրենիքներ ունեցողները՝ իրենց ունեցածը պաշտպանելու:

ՈՒրբաթ 5 Հունիս 2020 13:06 Միակ կարեւոր բանը կյանքն է Մի քանի տարի առաջ մահից չէի վախենում, որովհետեւ մտածում էի՝ ինչ լինելու է, կլինի, կամ՝ ինչ էլ լինի, ես այլեւս չեմ իմանա դրա մասին: Այս մտայնությունը տեւում է մինչեւ այն ժամանակ, երբ կյանքումդ հանկարծ հայտնվում են մարդիկ, ում սիրելը կյանքիցդ, մահիցդ, ամեն ինչի կարեւոր է դառնում: Տարօրինակ է, բայց մեզանից առաջ եղածների նկատմամբ սերը՝ ծնողներ, մեծ քույր-եղբայրներ, տատիկ-պապիկներ, մենք ընկալում ենք որպես խիստ բնական, օրգանական, մեզանից անկախ ինչ-որ զգացում, չենք կենտրոնանում դրա վրա, ինչպես չենք կենտրոնանում շնչելու, ապրելու վրա:

Երկուշաբթի 16 Մարտ 2020 14:04 5 փուլ՝ ամբոխից մինչեւ հասարակություն Մինչ ողջ աշխարհը պայքարում է մահացու վարակի դեմ՝ խուճապով, գործնական քայլերով, անմարդկային ճիգերով, գիտությամբ, սիրով կամ խոնարհությամբ, մենք՝ հայերս, անցնում ենք անդառնալիի հետ առերեսվելու սովորական 5 փուլերը: Նախ բացառում էինք դրա հնարավորությունը մեզ մոտ եւ հավատում, որ «մահն այն է, ինչ պատահում է միայն Հռոմում», ծաղրում նրանց, ովքեր քաղաքային տրանսպորտում կամ խանութում դիմակ էին կրում, ապա ցասում զգում՝ բոլոր այն մարդկանց հանդեպ, ովքեր վտանգել են հանրային, բայց, որ ավելի կարեւոր է, մեր առողջությունը:

ՈՒրբաթ 10 Հունվար 2020 15:33 Մարդու դուստրը, ում մարմինը մենք հոշոտեցինք Հանուն Հոր եւ Որդւոյ եւ Հոգւույն Սրբոյ…

Շաբաթ 9 Նոյեմբեր 2019 08:26 Հասան պապի մեծ ձեռքերն ու ուղղահայաց կյանքը Ես պապիս համարյա չեմ տեսել, միայն 8 ամիս: Բայց փոքր ժամանակ երազումս շատ հաճախ էի տեսնում: Տեսնում էի`տատիս հետ ունեցած երեւի միակ նկարի նման, հենց այդ տեսքով: Տեսնում էի, որովհետեւ երեւի դա միակ ձեւն էր մահը հաղթելու:

Երկուշաբթի 29 Հուլիս 2019 10:46 Պատերազմի դոկտորը կամ ատամնապրոթեզ Գրեյի համար Ատամնաբույժ Լեւոն Հարությունյանը պատերազմում հայտնվեց պատահաբար, բայցեւ իր կամքով: Պատերազմի առաջին տարիներին ընտանիքով ապրում էին Թուրքմենստանում: Անծայրածիր ավազաբլուրների մեջ ծվարած ավանում բժիշկը վաղուց մոռացել էր, որ ատամնաբույժ է. ավանի հազարավոր բնակիչների համար միակ բժիշկը եւ՛ թերապեւտ էր, եւ՛ մանկաբարձ, եւ՛ վնասվածքաբան:

Երկուշաբթի 8 Հուլիս 2019 09:23 Ձայնը, որ ցավեցնում է ձեզ Ամիսներ առաջ Ստրասբուրգում էի: Գնացել էի դիպլոմ ստանալու եւ մասնակցելու «Ժողովրդավարության համաշխարհային ֆորումին»: Մի քանի օր տեւող այս միջոցառման ընթացքում տասնյակ մարդիկ են ելույթ ունենում` հայտնի եւ ոչ այնքան: Դեռ Հայաստանում նկատել էի, որ բանախոսներից մեկը թուրք գրող Էլիֆ Շաֆաքն է: Ես շատ էի ուզում տեսնել նրան` այդ խիզախ-խիզախ «Ստամբուլի բիճին»: Արդեն Ստրասբուրգում հանկարծ պարզվեց, որ նա չի գալու: Ամբիոնում հայտնվեց մեկ այլ բանախոս` նիհարիկ, շեղաչք, անասելի սիրուն: Հիասթափված` գլուխս կախեցի համակարգչիս վրա:

Շաբաթ 1 Հունիս 2019 08:01 Իմ բարուրված անճարությունը Ինձ դուրս եմ նետում աշխատասենյակից` հերթական հարցը կարգավորելու: Նախարարության երկար ու նեղ միջանցքի փոշոտ, հին գորգը թաքցնում է շտապ ու լսելի ոտնաձայներս: Ինձանից մի քանի քայլ առաջ փոքրամարմին աղջիկ է` մեջքով դեպի ինձ, ձեռքին բարուր: Հասկանում եմ, որ դուրս է եկել ընտանիքի վարչությունից ու վախենում եմ մտածել հետո: Քայլում եմ հետեւից, փորձելով ցրել չար կասկածներս, մինչեւ այն պահը, երբ աղջիկը լուռ ձեռքը տանում է դեպի այտերը:

ՈՒրբաթ 19 Ապրիլ 2019 12:38 990 «ծեծի արժանիները» ու մնացած «ավելի լավերը» Վերջերս նոր գործընկերներիս հետ արտագնա հանդիպման էինք: Ընթացքում մարդիկ ներկայացնում էին իրենց ու գրեթե բոլորն ասացին, որ «սիրում են մարդուն»: Մեր գործում՝ սոցիալական պաշտպանության ոլորտում, այլ տարբերակ պատկերացնելը բարդ է: Բայց ես հանկարծ հասկացա, որ ես չեմ սիրում մարդուն կամ, գոնե, ոչ բոլորին:

ՈՒրբաթ 12 Ապրիլ 2019 17:17 Աշխարհի ծանրությունը սերն է (c) Հայաստանում ամենաընդունված փաստարկն ու հակափաստարկը «առաջին քրիստոնյա ազգը» լինելու հանգամանքն է: Իրականում՝ առաջինը Քրիստոնեությունը որպես պետական կրոն ընդունած պետությունը: Այո, ես համոզված եմ, որ Քրիստոնեության ընդունումը լավագույն բանն է, որ կատարվել է մեր երկրի հետ, որովհետեւ դրանից է բխում մեր դպրությունը, մեր մշակույթը, մեր լինելիությունը: Սա, իհարկե, վիճելի պնդում է շատերի համար, բայց սա իմ սյունյակն է:

Չորեքշաբթի 10 Ապրիլ 2019 09:26 Բոլոր-բոլորը ու ես Հիմա, երեւի, դժվար է պատկերացնել, որ ես երբեւէ գիրուկ եմ եղել: Գիրուկ չէ, գեր: Փոքր ժամանակ մայրս երազում էր, որ ես իմ տարեկից աղջիկների պես, երբեւէ կկարողանամ կարճ տաբատ կրել: Մայրս երազում էր, իսկ մնացյալ բոլորը բարձրաձայնում էին. «Լավ երեխա է, միայն թե չաղ է», «Նիհարի էլի, ջահել երեխա ես», «Դու հաստատ մի հիվանդություն կունենաս»...

Շաբաթ 30 Մարտ 2019 15:37 Մայրեր-որդիներ կամ անձնական տարածքի անհրաժեշտությունը Հիվանդանոցի նեղլիկ միջանցքում մարդիկ են կուտակված: Բժիշկ-գինեկոլոգի աշխատասենյակի առջեւ աթոռների երկար շարան է: Ամենածայրին երիտասարդ կին է նստած, կողքին՝ մեկ ուրիշը: Հետո 4 ազատ աթոռ կա, հաջորդին հեռախոսի գունավոր էկրանին ինչ-որ բան փնտրող երիտասարդն է, նրա կողքին՝ միջին տարիքի մի կին:

10 Մարտ 2019 10:01 Ինչպես սովորեցի շնորհակալ լինել. երկու պատմություն Ես խորապես հավատացյալ մարդ եմ: Իմ ինքնության մեջ ամենամեծ չափաբաժինը, կարծեմ, կազմում է քրիստոնյա լինելը: Այսօր ես հաշտ եմ իմ կրոնի, Աստծո եւ ինքս ինձ հետ, որովհետեւ սովորել եմ շնորհակալ լինել:

Հինգշաբթի 21 Փետրվար 2019 09:09 Ռեքվիեմ լրագրության համար Ես, սովորաբար, մասնագիտական կարծիք չեմ հայտնում` չնչին բացառություններով, որովհետեւ համոզված եմ` ինձանից շատ ավելի արհեստավարժ, տաղանդավոր, հմուտ ու բանիմաց գործընկերներ ունեմ, ում ներկայությամբ խոսելու փոխարեն` ճիշտ կանեմ լսել: Բայց այս օրերին, երբ անընդհատ խոսվում է լրագրության որակի, խոսքի ազատության, ներքին գրաքննության եւ քարոզչության մասին, լռել չի լինում: Հատկապես, որովհետեւ խոսում են նրանք, ովքեր տարիներ շարունակ միտումնավոր սպանել են լրագրությունը:

Հինգշաբթի 17 Հունվար 2019 09:27 Ինքնափրկության խիզախությունը Կյանքում ինձ միշտ ճիշտ ժամանակին ճիշտ խոսք է ասվել: Խոսք, որ փոխել է կյանքս հիմնովին: Դրանցից մեկը ու հիմնականը ընկերս է ասել, գրող Նշան Աբասյանը: «Կյանքդ սիրով չափիր»: Դրանից հետո ու միշտ կյանքումս արվող յուրաքանչյուր բան սիրով եմ չափել, որովհետեւ ավելի ճշգրիտ նժար չեմ գտել:

Չորեքշաբթի 9 Հունվար 2019 12:25 Տեսական սիրո հայրենիքն իմ Ես սիրում եմ իմ հայրենիքը, անհասկանալի, անչափելի սիրով: Ես սիրում եմ իմ հայրենիքը նրա փոքրության, խեղճության, վեհության, անպատմելի գեղեցկության, 1000 ու մի բարբառի, մուննաթի, անժպիտ մարդկանց, տրամաբանության չտրվող շինարարության, մեր թաղի, ինձ պսակելու մտքով մտահոգ հարեւանների համար: Այստեղ ունեցած սերերի ու նաեւ չունեցածների համար: Ես սիրում եմ իմ հայրենիքը հայերեն խոսքի համար, թարգմանության չտրվող բառերի համար, իմ ընտանիքի, ուրիշների ընտանիքների համար: Այս խելագար շարքի մեջ անգամ ես համարում եմ, որ յուրաքանչյուր սիրո մեջ պետք է տրամաբանություն լինի:

Լրահոս

Հայաստանն ու աշխարհը | Նոյեմբեր 22, 2024 17:25
Անգելա Մերկելի հուշերը. «Պուտինն ինձ ասաց. «դու հավերժ կանցլեր չես լինելու»

Հատուկ ռեպորտաժներ | Նոյեմբեր 22, 2024 16:39
Երազ երկիր հայրենին ու նորագույն պատմությունը՝ Վանոյի եւ Վազգենի միջոցով

Առավոտյան Երեւան | Նոյեմբեր 22, 2024 16:08
Նամակ Երեւանից. Վաղը կբացվի նոր օրը ու ես կլինեմ

Սոնա Մարտիրոսյան - Mediamax.am