«Վրացական երազանքի» կառավարության երեք ամիսը լրանալուց երեք օր առաջ Վրաստանի նախարարների կաբինետն առաջին անգամ հայտնվեց կադրային սկանդալի կիզակետում: Վարչապետ Բիձինա Իվանիշվիլին ցույց տվեց, որ կարող է «պատժել» նույնիսկ «սիրելիներին», որոնց թվում է 39-ամյա Իրակլի Ալասանիան: Այսուհետ պաշտպանության նախարարն այլեւս կառավարության ղեկավարի առաջին տեղակալը չէ:

Ո՞րն էր տարաձայնությունների պատճառը, եւ ինչո՞վ է դա հղի Վրաստանի քաղաքականության համար:

Առաջին տպավորությունները զգացմունքային մակարդակում հետեւյալն են. միլիարդատեր Բիձինա Իվանիշվիլին իրեն պահեց որպես խոշոր կորպորացիայի ղեկավար` որոշելով Իրակլի Ալասանիայի օրինակով մյուս աշխատակիցներին հետ պահել անդրկուլիսյան ինտրիգների ցանկացած փորձից: Կոալիցիայում ընդգրկված են 6 կուսակցություններ՝ բավականին հավակնոտ եւ միմյանց տեսակետերն ամենեւին չկիսող այնպիսի արմատական հարցերում, ինչպես, օրինակ, Վրաստանի կառավարման ձեւը` նախագահակա՞ն, թե՞ պառլամենտական:
 
Կոալիցիայի ակնհայտ առաջատարներն են Ալասանիայի «Ազատ դեմոկրատները» եւ Հանրապետական կուսակցությունը: Առաջինները կողմ են ուժեղ նախագահական ինստիտուտին, հանրապետականները՝ բացառապես խորհրդարանային համակարգին: «Կորպորացիայի» ներսում ծավալվող քաղաքական բանավեճերում ոչ մի վատ բան չկա, ընդհակառակը, վատ է քննարկումների բացակայությունը:

Այլ խնդիր է, որ Իվանիշվիլին, ըստ երեւույթին, չի հանդուրժում, երբ ներքին քննարկումները դառնում են լայն հասարակության սեփականությունը կամ անհամաձայնեցված են հնչեցվում մինչեւ այն պահը, երբ կոալիցիան ընդհանուր հայտարարի կգա: Պատմում են, որ նախկինում, երբ Իվանիշվիլին միայն գործարար էր, նա չէր ներում նույնիսկ ամենամոտ մարդկանց «անհավատարմությունը»:

Ալասանիան խոստովանել է, որ մի քանի օր առաջ Իվանիշվիլիի հետ «ծանր խոսակցություն» է ունեցել: Դա տեղի է ունեցել այն բանից հետո, երբ «Ազատ դեմոկրատները» սկսել են բացեիբաց քննարկել նրա թեկնածությունը հոկտեմբերին կայանալիք նախագահական ընտրություններում: Ինքը Իվանիշվիլին ավելի վաղ ասում էր, որ կնախընտրեր այդ պաշտոնում տեսնել հանրապետական Վախթանգ Խմալաձեին: Վերջինս, ի դեպ, նույնպես օրերս ասել էր, որ գաղափարի մակարդակով քննարկվում է նախագահի ընտրության հարցը ոչ թե համընդհանուր քվեարկությամբ, այլ խորհրդարանի միջոցով: 

Այսպիսով, ներքին մրցակցությունը լավ է, բայց դրա դուրս հանումը «կորպորացիայի» սահմաններից առանց Գլխավոր Կառավարչի հետ համաձայնեցնելու՝ վատ: Այդպիսի հրահանգ է տվել Իվանիշվիլին, եւ Ալասանիան խոստովանել է, որ իրավացի չէր: Դա, ի դեպ, նույնպես լավ է. դուք հաճա՞խ եք հանդիպել քաղաքական գործիչների, որոնք պատրաստ են եղել խոստովանել իրենց սխալը: Ճանաչելով Ալասանիային՝ ենթադրում եմ, որ նա անկեղծ է:

Պաշտոնապես պատմությունը բոլոր մասնակիցների կողմից ներկայացվում է որպես համաձայնեցված որոշում: Իվանիշվիլին կնշանակի նոր տեղակալ, Ալասանիան ավելի խորը կզբաղվի բանակով, քանի որ մտադիր է 4 տարի անց այն ամբողջովին արհեստավարժ դարձնել: Այնուամենայնիվ, կասկածները մնում են: Կամ եթե ոչ կասկածները, այլ՝ տհաճ «hետնահամը»: Այսպես, Վրաստանի դիվանագիտական ակադեմիայի ռեկտոր Սոսո Ցինցաձեն Ալասանիային պաշտոնից զրկելն անվանել է «Բիձինա Իվանիշվիլիի կառավարության 100 օրվա առաջին ծիծեռնակը»: Նրա խոսքերով, փոխվարչապետի պաշտոնը «նշանակում է մտերմություն կառավարության ղեկավարի հետ»: Այնպես որ, ինչպես կարծում է Ցինցաձեն, պատահածի շուրջ բացատրություններն «անկեղծ չեն»:
             
Միխայիլ Սաակաշվիլիի կառավարման ընթացքում կառավարությունում փոխվել են բազմաթիվ նախարարներ, նրանցից ոմանք աշխատել են ամենատարբեր պաշտոններում: Օքրուաշվիլին եղել է Գլխավոր դատախազ, ՆԳՆ ղեկավար, պաշտպանության նախարար, հետո հանկարծ՝ էկոնոմիկայի նախարար: Բեժուաշվիլին՝ պաշտպանության եւ արտաքին գործերի նախարար, անվտանգության խորհրդի քարտուղար, իսկ այժմ նա արտաքին հետախուզության պետն է: Բարամիձեն՝ ՆԳՆ, ՊՆ նախարար, եվրոպական ինտեգրման պետնախարար: Ցուցակը կարելի է անվերջ շարունակել, քանի որ «կարուսելը» գրեթե կանգ չէր առնում: Դա չէր կարող չվնասել հիմնական ուղղություններին: Բայց դա ամենեւին չի նշանակում, որ «Վրացական երազանքը» պետք է կրկնի նախորդների սխալները: Ի վերջո, նրան դրա համար չեն ընտրել: Միգուցե, հենց այդ պատճառով է Իվանիշվիլին որոշել «սաստել» կորպորացիան:

Միխայիլ Վիգնանսկին լրագրող է: Ապրում եւ աշխատում է Թբիլիսիում:

Սյունակում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին եւ կարող են չհամընկնել Մեդիամաքսի տեսակետներին: