Այս պատմությունն ինձ պատմել է մեր երեւանցի հարեւան Նորիկը: Ամեն անգամ, երբ արձակուրդիս Հայաստան եմ գալիս, նա պատշգամբից բղավելով` ինձ հրավիրում է իր տուն: Սակայն, ցավոք, ամեն տարի չէ, որ կարողանում ենք նստել, զրուցել, հիշել…
Վերջապես, ժամանակ գտա եւ գնացի հարեւանիս մոտ: Ծանոթ կաղնու դուռն արդեն շատ տարբերվում էր մնացածներից: Պարզ դարձավ, որ իրենցից բացի հին հարեւաններից այլեւս ոչ մեկ չի բնակվում այնտեղ:
- Այն ժամանակ ամենաթանկն էր, իսկ հիմա՝ ամենահնամաշը,- նկատեց Նորիկը դռան շեմին:
- Ամենաինտելիգենտը,– հակադարձեցի ես:
Նորիկն արդեն յոթանասունն անց տղամարդ է, սակայն վերջին քսան տարիներին ընդհանրապես չի փոխվել: Կոնյակ ենք ըմպում, իրար մեր կյանքի մասին պատմում: Նորիկը երկու համալսարաններում մաթեմատիկայի պրոֆեսոր է:
- Իսկ գիտե՞ս, որ քո պապը` Միխայիլ Ֆյոդորովիչը, առաջինն է ասել, որ ես պրոֆեսոր կդառնամ:
Ես թափ եմ տալիս գլուխս եւ բնական զարմանք եմ արտահայտում: Շատ տարիներ առաջ մեր պատշգամբները բաց էին եւ փայտյա: Նորիկը պատմում է, թե ինչպես էր լսում պապիկիս գրամեքենայի ձայնը, որ լսվում էր նրա բաց աշխատասենյակից (պապս գրող Միխայիլ Օվչիննիկովն էր՝ «Ինչո՞ւ է աղմկում գետը» ֆիլմի սցենարիստը):
Նորիկը սկսում է ավելի հին բաներ հիշել: Ասում է, որ այդ դեպքը տեղի է ունեցել 60-ականներին, տաք աշնանային մի օր: Նա արդեն ավարտել էր համալսարանը եւ աշխատանքի դասավորվել: Մի անգամ տան մոտ հանդիպել է պապուս, որի քեֆը լավ էր: Պապս բարձրացրել է ձեռքը եւ ժպտալով ասել. "Բարեւ, ուսանող”: Նորիկն ասել է, որ արդեն ավարտել է եւ աշխատում է: Իսկ պապս ի պատասխան ասել է. «Դե, ուրեմն պրոֆեսոր»: Եվ դրանից հետո պապս Նորիկին միշտ միայն այդպես է դիմել: Բայց այդ հանդիպումը Նորիկը մեկ այլ պատճառով էլ հիշեց: Պապս հանկարծ հարցրել է.
- Իսկ դու գիտե՞ս, թե ինչ է նշանակում “Սարյանի գույները”:
- Ճիշտն ասած, այնքան էլ չէ, լավ չեմ հասկանում այդ արվեստը…
- Կուզենա՞ս, որ ես՝ Ուրալից եկած ռուսս, քեզ ցույց տամ Սարյանի իրական, կենդանի գույները:
- Այո, ուզում եմ…
Պապուս աչքերի մեջ այնքան անկեղծ հուզմունք է շողացել, որ Նորիկը ոչ միայն քաղաքավարությունից ելնելով է համաձայնել, այլեւ հետաքրքրասիրությունից:
- Ուրեմն, գնացինք:
Նա ձեռքի ժեստով ցույց է տվել ուղղությունը եւ արագ քայլել դեպի Պրոսպեկտի փակ շուկա: Շեմին պապս ուշադիր նայել է եւ մատնանշել աստիճանները, որոնք տանում էին երկրորդ հարկի աջ թեւ: Վերեւում՝ կարտոֆիլի տաղավարների հետնամասում, բուֆետ կար:
- Երկու շիշ գինի վերցրու եւ ուտելու բան: Ես հետո կհատուցեմ,- խնդրել է պապս եւ մի վայրկյան անց ասել. – Այդպես է պետք:
Սեղանիկի մոտ կանգնած, լավ զրույցից եւ վերջին գինու կաթիլներն ըմպելուց հետո, պապս դաստակով սրբել է շուրթերը եւ կուլմինացիոն կերպով ասել.
- Գնացինք:
Նա Նորիկին ուղեկցել է աստիճանների մոտ, որտեղից բացվում էր հասած, համեղ մրգով եւ բանջարեղենով տաղավարների տեսարանը.
- Աչքերդ կկոցի, որպեսզի շրջակայքում ամեն ինչ ֆոկուսից դուրս լինի:
Նորիկի արբած աչքերում ամեն ինչ շողշողացել է:
- Սրանք են Սարյանի գույները, – հանդիսավոր կերպով ասել է պապս:
Դմիտրի Պիսարենկոն լրագրող է: Ծնվել եւ մեծացել է Հայաստանում: Լուսաբանել է ղարաբաղյան պատերազմը, Հյուսիսային եւ Հարավային Կովկասի իրադարձությունները: Երկար տարիներ աշխատել է НТВ հեռուստաընկերությունում: Ապրում է Մոսկվայում, աշխատում է հասարակական հաղորդակցության բնագավառում:
Սյունակում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին եւ կարող են չհամընկնել Մեդիամաքսի տեսակետներին:
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: