Դոնբաս Արենա … Երազանք … Երջանկություն … Գաղափար … Նպատակ … Ծափեր … Սուլիչ … Խաղ … Պաշտպանություն … Հարձակում … Գոլ … Հաղթանակ … Երազանք, որ հոդս ցնդեց … Միանգամից ու Պարզապես… Ավարտվեց և վերջ…
Շախտյորի հետ մեր ազգակցական կապը սկսվել է հեռավոր 1936-ին, երբ պապս, իր առաջին հանդիպումը անցկացրեց հանքափորների կազմում: Առաջին և միակ հանդիպումը: Հետո հայրս ուներ այդ երազանքը, մարզվում էր օր ու գիշեր, հոգով ու մարմնով, բայց նրա կարիերան էլ ավարտվեց շատ ու շատ գուցե և տաղանդների նման՝ Բանակ:
Շախտյորում խաղալու երազանքը ժառանգաբար փոխանցվեց ինձ, ես ստանձնեցի պարտականություն՝ վերջացնել անկատար երազանքների պապական եկած ավանդույթը: Բայց ֆուտբոլիստ դառնալու մանկական երազանքս տապալվեց շատ վաղ: 10 տարեկան հասակում մեջքի վնասվածք ստացա, վնասվածք, որի վրա թքած ունեի, ես ցանկանում էի խաղալ, ես ցանկանում էի լինել ֆուտբոլիստ, լինել Հայաստանի Ազգային հավաքականի և Շախտյորի անբաժանելի մասնիկը: Բայց այդ վնասվածքով ավարտվեց իմ ֆուտբոլային կարիերան:
Իսկ հիմա նստած հեռուստացույցով նայում եմ Շախտյորի խաղը, նայում եմ Հենոյին և պատկերացնում ինձ՝ այդ նույն դիրքում, այդ նույն ոճով, բայց իմ երազանքը ավարտված է, իսկ Հենրիկը աշխարհում լավագույնն է…
