Մեր շենքի բակում մի տղա կար, բոլորն ասում էին՝ թաղի գիժն է։ Անունը չեմ հիշում, որովհետեւ անունով դիմող չկար։ Որեւէ մեկը ճիշտ տարիքը չգիտեր. տեսքից դժվար էր գուշակել՝ մեծ է, բայց փո՞քր է երեւում, թե՞ հակառակը։ Բարի, խելոք տղա էր։
Դանդաղ էր քայլում, առանց շուրջբոլորը նայելու։ Հայացքը միշտ դեպի տուն էր՝ այնտեղ, որտեղ մայրն է։ Գրեթե երբեք չէր խոսում։ Իսկ երբ խոսում էր, մորից բացի, որեւէ մեկը չէր հասկանում։ Միշտ մոր հետ էր փողոց դուրս գալիս։ Իսկ երբ մենակ էր, ուրեմն՝ եկել էր աղբը թափելու։ Աղբը թափելուն պես քայլերը նորից դեպի տուն էր ուղղում։ Իսկ տան ճանապարհը միշտ չէ, որ կարճ էր ստացվում։ Բակում հավաքված տղաները լավ գիտեին այն երկար ու անմոռանալի դարձնելու ամենակարճ ճանապարհը. հետեւից քրքջում էին։ Համբերատար էր, բայց որ հունից դուրս էր գալիս, բոլորը վախից լեղապատառ էին լինում։ Հաղորդակցվելու անկարողությունից ու վիրավորանքին հակադարձելու անճարությունից քարը վերցնում, սպառնում էր, թե կհարվածի։ Բայց որպես կանոն՝ այն այդպես էլ նշանակետին չէր հասնում. շպրտում, տուն էր գնում։ Երբ ձայնը հասնում էր մոր ականջին, հողաթափերով վազում, տղային ինքն էր տուն տանում, ասում էր՝ ամոթ է։ Դրանից հետո մի քանի օր փողոց դուրս չէր գալիս. մայրը չէր թողնում։
Ես այդ ժամանակ երեւի 9-10 տարեկան էի։ Ինձ ու իմ ընկերներին որեւէ մեկը չէր բացատրել՝ ինչու եւ ինչպես է պատահում, որ մարդիկ լինում են ուրիշ, մյուսներից տարբերվող։ Մեր «ուսուցիչը» փողոցն էր, որը սովորեցրել էր՝ մարդիկ լինում են գիժ ու ոչ գիժ, մենք ոչ գիժն էինք, նա՝ գիժը։ Մենք ավելի շատ էինք, ուրեմն՝ մենք էինք ճիշտը։ Այդքանը։ Այս թեման փորփրելը նման էր սեքսի մասին հարցեր տալու դասարանային անախորժությանը։ Ո՛չ տունը, ո՛չ դպրոցը չունեին այդ հարցերին պատասխանելու խիզախություն կամ որ ավելի հավանական է ու ավելի վտանգավոր՝ գիտելիք։ Գիտելիք, որը ոչ թե գրքով կամ դասախոսություններով կփոխանցվեր, այլ իրենից տարբերվողին ընդունելու, սիրելու ու բարձրացնելու ներընտանեկան ավանդույթներով, ներհասարակական մշակույթով, ներպետական քաղաքականությամբ։
Մի քանի օր առաջ Գյումրիում էինք։ Ընկերներով էինք։ Գեւն էլ էր մեզ հետ։ Գեւը տղաս է՝ համարյա 9 տարեկան։ Մի քանի ժամ գնացքում, ապա քաղաքում թափառելուց հետո երեխեքը սովածացան։ Գեւն ամբողջ ճանապարհին խնդրում էր, որ տեղ հասնելուն պես պիցցա ուտեն։ Համաձայնվել էի։ Երբ մտածում էինք՝ ուր գնանք, որ համով պիցցա լինի, հիշեցինք, որ Գյումրիում վերջերս նոր սրճարան է բացվել՝ «Արեգակը», որտեղ աշխատում են հաշմանդամություն ունեցող երիտասարդները։ Բայց այնտեղ պիցցա չկա։ Գեւի հետ մի քանի րոպեով առանձնացա ու պատմեցի «Արեգակի» մասին։ Գեւը մոռացավ պիցցայի մասին։ Վազելով հասանք «Արեգակ»։
Երբ Գեւը մանկապարտեզ էր գնում, հիշում եմ, մի օր ասացին՝ նոր երեխա է եկել։ Չէր խոսում, չէր խաղում, մի անկյունում նստած՝ լուռ հետեւում էր՝ ինչ են անում մյուսները։ Տնօրենը հավատում էր, որ իր՝ միմյանց սիրել սովորած սաները գրկաբաց կընդունեն նրան։ Մի ամիս չանցած՝ աղջիկը դարձել էր նրանցից մեկը՝ թեեւ տարբերվող, բայց հենց իր տարբերությամբ միջավայրը ավելի լավը դարձրած մեկը։ Հետո ինձ պատմեցին, որ խաղերից մեկի ժամանակ Գեւը մոտեցել, ոտքի է հանել նրան ու համոզել, որ պիտի խաղա բոլորի հետ, որովհետեւ կարող է, որովհետեւ եթե չխաղա, իրենք էլ չեն խաղա։ Երկար ժամանակ դիմադրել է, հետո հասկացել, որ Գեւից պրծում չկա, ու այդ օրվանից նրան այլեւս որեւէ մեկը չի տեսել մի անկյունում լուռ նստած։
«Արեգակի» պատերին փակցված էին սրճարանի մի քիչ տարբերվող աշխատակիցների լուսանկարները։ Գեւն ուշադիր նայեց ու վազեց՝ ուտելու նրանցից մեկի պատրաստած ու մյուսի մատուցած հավով սենդվիչը։ Ասաց՝ շատ համով է։ Երկուսով ժպտացին։
Արփի Հարությունյանը լրագրող է, աշխատել է Հայաստանի մի շարք առաջատար ԶԼՄ-ներում։
Սյունակում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին եւ կարող են չհամընկնել «Մեդիամաքս»-ի տեսակետներին:
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: