Երևանյան սովորական երեկո. երկար ու հոգնած աշխատանքային օրվա ավարտից հետո հավաքում եմ վերջին ուժերս՝ պայքարելու հանրային ավտոբուսի տանիքի տակ իմ տեղը գտնելու համար, որ մարմինս տեղափոխեմ տուն։ Օրը, տրամադրությունս ավտոբուսում միացված երաժշտության պես վատն է։ Երազում եմ մի բան ծամելու ու սենյակում փակվելու մասին։ Մի տեսակ չարացած եմ ավտոբուսի մարդկանց հանդեպ, խոժոռ աչքերով արագ անցնում եմ բոլորի դեմքի վրայով, հետո հանգիստ շունչ քաշած, որ ծանոթ չի պատահել, գլուխս կախում եմ ցած՝ ականջակալներովս պաշտպանվելով մարդկային ու երաժշտական աղմուկից։
Ինչ-որ շարժ եմ նկատում, որ գրավում է ուշադրությունս։ Հայացքս շրջում եմ շարժումների կողմը, նկատում եմ մի պապիկի՝ ոչ շատ լավ հագնված, ձեռքին լիքը իրեր ու տոպրակներ, կիպ սեղմված ուղևորներին կանգնած։ Մի տեսակ տագնապում եմ, ծանոթ իրավիճակ է (մտածում եմ՝ միայն սա՜ էր պակասում), մի քիչ ձգվելով՝ նկատում եմ, որ ձեռքը մոտեցնում է ուղևորներից մեկի գրպանին, շփոթվում եմ… հետո մեկ ուրիշի պայուսակին։ Տեղս մի քիչ խորն էր, ավտոբուսը՝ մարդաշատ, լավ չտեսա՝ ինչ է անում։ Վախեցած ուշադրությունս լարեցի՝ հասկանամ՝ ինչ է կատարվում, աչքերս լցվեցին...
Կար ժամանակ, երբ պապիկս գրեթե ամեն օր գալիս էր մեր տուն (մորական պապիկս, իմ վերջին պատառ մանկությունը), բաճկոնի գրպանում միշտ շոկոլադ ուներ ինձ՝ ճուտոյի համար (ամենափոքրն էի իր թոռների մեջ, ու չնայած մեկ քարորդ դար տարիքիս, մեկ է՝ իր ճուտոն էի մնացել)։ Ինձնից հասնում էր միայն սուրճը դնել, և վերջ, շոկոլադը վաստակած էր։ Հետո պապիկիս առողջությունը մի քիչ վատացավ, ես էի ժամանակ առ ժամանակ գնում այցելության իրեն ու շոկոլադ տանում (ի՜նչ ափսոս, որ շատ հաճախ չէ)։ Իմանում էի, որ ավելի լավ է իրեն զգացել կամ տնից դուրս է եկել, երբ ուղարկում էր բաճկոնի գրպանը մտնելու։ Խոսում էինք դեսից-դենից, կռվում էր, բողոքում, հարցնում աշխատանքից ու ամուսնությունից, Իսահակյան ասմունքում, միասին սուրճ էինք խմում, վերցնում էի ավարս ու հեռանում։ Նեղանում էր, երբ ուշ-ուշ էինք այցելում իրեն, բայց հենց տեսնում էր, միանգամից սիրտը փափկում էր, խիստ տոնի կամ հայացքի տակ բարի ու փխրուն սիրտն էր, իսկական պապիկի սիրտը։
Պապիկս գնաց՝ իր հետ տանելով մանկությունս ու դեռ ինչքա՜ն չստացած շոկոլադներս։ Ինձ կրկնում էի անընդհատ, էլ ոչ մեկի թոռնիկը չեմ, աշխարհում էլ ոչ մի անկյունում մանկություն չունեմ։ Մինչդեռ ինչքա՜ն համոզված էի փոքր տարիքում, որ իմ տատիկ-պապիկները չեն մահանալու, հնարավոր չէր լինում այդ միտքը երևակայել...
Ավտոբուսում մարդիկ մի պահ չէին հասկանում՝ ինչ է անում, խոժոռվում էին, հետո ժպտում ու գրպանից կամ պայուսակից հանում թաքուն դրված կոնֆետները։ Պապիկը շրջում էր երթուղայինով մեկ, բոլորին կոնֆետ բաժանում։ Ու ո՜նց էր նեղանում, երբ ինչ-որ մեկը հրաժարվում էր վերցնել։ Բոլորս իր թոռներն էինք, ինքը՝ բոլորիս պապիկը, բաճկոնում՝ լի՜քը կոնֆետներ։ Ի՜նձ էլ հասավ։ Բոլորը ինչ-որ բան գտան, ամեն մեկն իր կյանքում վաղու՜ց կորցրած մի տաք բան։
-Հարստանամ, շոկոլադ եմ բաժանելու (իր բաժանածը ծծովի կոնֆետներ էին), վարպե'տ, էս կանգառում պահի,- մեկնում է մետաղադրամն ու մի քանի կոնֆետ։
«Դու բոլորիցս հարու'ստ ես, պապի՜կ, բարություն ու մանկություն ես բաժանում»։
Հ.Գ. Այսպես ամեն անգամ 58 համարի ավտոբուսի մեջ ես վերագտնում էի իմ մանկությունը, երբ երջանիկ պատահականությամբ հանդիպում էի կոնֆետներ բաժանող պապիկին։
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: