Այժմ դու կույր ես,-ասաց ծիծեռնակը, - ինչպե՞ս կարող եմ քեզ մենակ թողնել:  ©Օսկար Ուայլդ

- Ա՛ռ, էս մի կեսն էլ քեզ, չաղո՛,- ու սեղանիս դրեց իր բուլկու կեսը մեր դասարանի ամենասիրուն աչքերով Տղան: Ինչի՞ համար:  Երկար նայում էի հեռացող Տղային, հետո բուլկուն,  հետո արդեն գնացած Տղային:  Առաջին անգամ ես չգտա իմ «Ինչի՞ համարի» պատասխանը, առաջին անգամ ես զգացի, տեսա, կերա բարությունը: Ավելի համեեղ ոչինչ չէի կերել:

Ես պարզապես ապրելու այլ տարբերակ չգիտեմ: Գուցե բարությունն իսկապես ընդամենը գեղեցիկ փաթեթավորված ոսկոր է, որը մենք  մատուցում ենք մեր միշտ սոված էգոյին՝ համեմելով չափից դուրս քաղցր  ժպիտներով, ու սպասում ժամկետն անց «Վա՜յ, շնորհակալություն, կարիք չկար»-ին: Ադ դեպքում ես շատ վատ խոհարար եմ, քանի որ իմ բարությունը դառն է իմ սուրճի նման ու հաճախ միայն ես եմ կարողանում խմել: Գուցե բարութունը  կիսահույս է, մի վերջին մանրադրամ՝ մոմ գնելու: Բայց ես չեմ հավատում: Կամ, գուցե, թագուհու հայելին է, որն իրեն միշտ գեղեցիկ է ցույց տալիս: Պարզապես ես կոտրել եմ իմ հայելին, նայում եմ հայելու մեջ ու ոչինչ չեմ տեսնում:  Երբեմն էլ բարությունը մեկնած ձեռք է, որը հաճախ պետք չէ նրան, ում պարզում են: Բարությունը տատիկիս պատմած լավագույն հեքիաթն է, իսկ տատիս հեքիաթնեերին ես հավատում եմ: Ես պարզապես ապրելու այլ տարբերակ չգիտեմ: Երկրորդ անգամ ես չգտա իմ «Ինչի՞ համարի» պատասխանը, երբ մտածում էի կյանքի ու իմաստի մասին: Ներսումս մեծ ու սև անդունդ է գոյացել, որը տարիների ընթացքում ավելի է խորանում, իսկ Փրկիչն անդունդի եզրին չէ,  թողել է մեզ: Բարությունն  իմ Հոլդեն Քոլֆիլդն է, միակը, ով փրկում է անդունդն ընկնելուց: Ես էլ ժամանակ առ ժամանակ «Բարություն» անունով  քար եմ նետում անդունդը, որ հատակում գտնեմ «Ինչի՞ համարի» պատասխանը, գոնե ինչ-որ ձայն լսեմ ու մի քանի րոպե հավատամ, որ կամ:  

Ասում են՝ մարդու ուղեղը կլանում է լավ հիշողություններն ու թողնում վատերը: Միայն թե երբեմն ուղեղը չի տարբերում՝ հիշողությունը լա՞վն է, թե՞ վատը, ու մեծահոգաբար զիջում է մեզ:

Հոկտեմբերն էր: Սկսվել էին ինձ՝ աշակերտիս համար ամենավախենալու օրերը, երբ թեմատիկ աշխատանքներ էինք գրում:  Հերթական գրավորի ժամանակ ինչ-որ տարօրինակ ձայն լսեցի, կարծես ինչ-որ մեկը ջուր էր բաց  թողել:  Դասարանում աղմուկ սկսվեց, հասկացա, որ բոլորն են լսել: Ուսուցիչը լուռ մոտեցավ Դասընկերուհուս ու նրանք միասին դուրս եկան: Ջրի հանդարտեցնող ձայնին փոխարինեց   ագրեսիվ ծիծաղը.  ջրի ձայնն ինձ ավելի էր դուր գալիս: Ուսուցիչն ու Դասընկերուհիս վերադարձան արդեն դասամիջոցին: Մի պահ ծիծաղը դադարեց: Ես հարցրի, թե ու՞ր էր գնացել, ինչպե՞ս է գրելու գրավորը, ախր գերազանցիկ էր: Շրջվեց: Բայց չկարողացավ ինձ նայել: Ջրի կաթիլներն այրում էին կարմրած այտերը, աչքերն անզորությունից փակվում էին: Չեմ մոռանա այդ հայացքը: Հասկացա: Ուսուցիչը գնաց,  վերադարձավ ծիծաղը: Ընկերուհիս, պայուսակն էլ մոռացած, դուրս էր ուզում վազել: Ճանապարհը փակեցին: Ես ոչինչ չէի տեսնում, միայն լսում էի  չդադարող ծիծաղի ու կտրատված լացի անընդհատ ոռնոցը: Փորձում էի մի քանի րոպեում մի քանի անգամ մեծացած դասընկերներիս մեջ գտնել Ընկերուհուս ձեռքը: Գտա: Լռություն: Աչքերս բացեցի: Նա էր՝ ամենասիրուն աչքերով տղան: Հանկարծ բոլորն էլի փոքրացան, ավելի, քան նախկինում էին: Բռնեց ընկերուհուս ձեռքն ու միասին դուրս եկան: Ծանր լռությունը դժվարությամբ ճեղքելով՝ դուրս եկանք նաև մենք: Դպրոցի բակում Նրանց ձեռքերը գտել էին իրար:  Ընկերուհիս ավելի էր գեղեցկացել ջինսե տաբատով, իսկ Տղան այնքա՜ն մեծ ու խիզախ էր  Ընկերուհուս տաբատի մեջ: Կա՞ ավելի բարին, քան սերը: