Ուզում եմ մի պահ լինել ուկրաինացի, ուզում եմ գլուխ գովալ, մեծամտությունս ցույց տալ ու հպարտանալ իմ Շախտյորով, որովհետև արժանի են ու ես ունեմ այդ իրավունքը: Ուզում եմ զգալ ինձ որպես Շախտյորի բնական երկրպագու: Ուզում եմ, որ ականջներս ցավեն Դոնբասի դղրդյունից, երբ գնդակը կհայտնվի Հյուրերի դարպասում: Ուզում եմ երկրպագել այնպես, ինչպես կերկրպագեի Հայաստանի ազգային հավաքականին, երգել Շախտյորի երգը այնպես, ինչպես կերգեի իմ հայրենասիրական երգերից: Իսկ ինչու Շախտյոր, ինչու ոչ Բարսելոնա կամ Ռեալ, Չելսի կամ Արսենալ: Հենց Շախտյոր անվանումով ամեն ինչ արդեն ասված է, հենց խաչվող մուրճերով ամեն ինչ արդեն խորհրդանշվում է, անգամ մարզաշապիկի գույներից կարելի է պատկերացում կազմել այդ ակումբի երկար ու հաղթական, բայց միևնույն ժամանակ դժվարություններով լի անցած ուղու մասին. նարնջագույն և սև, յուրաքանչյուր ֆուտբոլիստ մի հանքափոր է , մի հանքափորից դուրս եկած կրակ, որ անկախ ամեն ինչից, իր ջերմությամբ բոլորին քաշում է դեպի իր կողմը:
Նրանք՝ Շախտյորի նվիրված երկրպագուները, (ես նախանձում եմ նրանց հաճելի նախանձով) այնպես են երկրպագում իրենց ակումբին, այնպես են սիրում, որքան հայն է սիրում իր հայրենիքը: Այնքան սրտացավ են իրենց յուրաքանչյուր խաղացողի համար, որքան ամեն մայր կարող է սրտացավ լինել իր որդու համար, ով կռիվ է տալիս մեր խաղաղության համար: Հասնում են բարձունքների միայն աշխատասերները, իսկ Շախտյորը դեռ ունի չնվաճված բարձունքներ: Տեսնելով Շախտյորի երկրպագուներին վախենում եմ անգամ ինձ վերագրեմ այդ <<երկրպագու>> կոչվածը, որովհետև Շախտյորի իրական երկրպագուների կողքին (իսկ նրանք շատ շատ են ու դեռ կշատանան) ես մրջյուն եմ, ես չեմ երևում ու մեծ ցանկություն ունեմ նմանվել նրանց: Ես պարզապես ուզում եմ ի սրտե երկրպագեմ Շախտյորին իրականում` այլ ոչ մտքով ու թղթի վրա:
