ՓԱՍՏԵՐ

•    Արմեն Գեւորգյանը ծնվել է 1973թ. հուլիսի 8-ին Երեւանում:

•    1990թ. ընդունվել է Օրենբուրգի պետական մանկավարժական ինստիտուտի պատմության ֆակուլտետ, 1991թ. տեղափոխվել եւ 1993թ. գերազանցությամբ ավարտել է Սանկտ-Պետերբուրգի պետական ծառայության ինստիտուտը:

•    1993-1996թ.թ. եղել է Սանկտ-Պետերբուրգի Գերցենի անվան ռուսաստանյան մանկավարժական համալսարանի ասպիրանտ:

•    1997-1998թ. զբաղեցրել է ՀՀ վարչապետի օգնականի պաշտոնը։

•    1998թ. ապրիլի 13-ից եղել է ՀՀ նախագահի օգնական, օգոստոսից՝ ՀՀ նախագահի առաջին օգնական, աշխատակազմի ղեկավարի առաջին տեղակալ։

•    2000-2006թթ.եղել է ՀՀ նախագահի առաջին օգնականը։

•    2006թ. փետրվարին նշանակվել է ՀՀ նախագահի աշխատակազմի ղեկավար։

•    2007թ. հունիսից մինչեւ 2008թ. ապրիլը զբաղեցրել է նաեւ Ազգային անվտանգության խորհրդի քարտուղարի պաշտոնը։

•    2008թ. ապրիլի 21-ին նշանակվել է ՀՀ տարածքային կառավարման նախարար,

•    ՀՀ փոխվարչապետ։

•    2012 թ. հունիսի 16-ին վերանշանակվել է ՀՀ տարածքային կառավարման նախարարի, ՀՀ փոխվարչապետի պաշտոններում։

•    Անկուսակցական է:

•    Ամուսնացած է, ունի երկու որդի եւ մեկ դուստր:

- Ինչպե՞ս ստացվեց, որ ընդունվեցիք Օրենբուրգի պետական մանկավարժական ինստիտուտի պատմության ֆակուլտետ: Ինչո՞վ էր պայմանավորված այդ բուհի ընտրությունը:

- 80-ականների վերջում բավականին ակտիվ էի պիոներական եւ կոմերիտական կազմակերպություններում: Շնորհակալ եմ ճակատագրին այդ հնարավորության համար, քանի որ իմ կազմակերպչական ունակությունների մեծ մասը ձեւավորվեց հենց այդ ժամանակ:

Այդ տարիներին տարբեր միջազգային ֆորումներ էին կազմակերպվում` Մոսկվայում կամ հայտնի պիոներական ճամբարներում` “Արտեկ”, “Օրլյոնոկ” եւ այլն: Նման մի հավաքի ժամանակ ծանոթացա մի մարդու հետ, ով հետաքրքիր եւ նորարար կրթական ծրագրեր էր իրականացնում: Նա պատմեց, որ պատրաստվում է Օրենբուրգում միջազգային դպրոց բացել եւ ցանկանում է երիտասարդների թիմ հավաքել, որոնք կկարողանային այդ դպրոցը կայացնել:  Դեռ բարձրագույն կրթություն չունենալով, մենք չէինք կարող որպես դասախոսներ աշխատել, սակայն նրա մտահղացումն այն էր, որ ձեւավորվեր ստեղծագործական խումբ, որը կկանոնակարգեր այդ դպրոցի գործունեությունը:

Հնարավոր համագործակցության ձեւաչափն այսպիսին էր. մենք պետք է փորձեինք ընդունվել Օրենբուրգի մանկավարժական ինստիտուտ եւ համատեղեինք ուսումը դպրոցում աշխատելու հետ: Եղած ֆակուլտետներից ինձ համար ամենահոգեհարազատը պատմության ֆակուլտետն էր:

1990 թվականին դպրոցն ավարտելուց հետո, մեկնեցի Օրենբուրգ եւ ընդունելության երեք քննություն հանձնեցի`Նորագույն պատմություն, ԽՍՀՄ պատմություն եւ շարադրություն: Բոլորից բարձր գնահատականներ ստացա եւ ընդունվեցի: Սկսեցի զուգահեռ աշխատել դպրոցում, որը կամաց-կամաց կայանում էր: Ցավոք, վերջին տարիներին չեմ կարողանում հետեւել այդ դպրոցի կյանքին:

- Ե՞րբ որոշեցիք, որ ցանկանում եք պետական պաշտոնյա դառնալ:

- Չեմ կարող ասել, որ ինչ-որ պահի նման հստակ որոշում եմ կայացրել: Դպրոցում պիոներական ջոկատի ղեկավար էի, ապա “դրուժինայի” խորհրդի նախագահը: Հետո ստանձնեցի դպրոցի կոմերիտական կազմակերպության քարտուղարի պարտականությունները: Այդ տարիներին Հայաստանում արդեն մեծ թափ էր ստացել Ղարաբաղյան շարժումը: Շատ հետաքրքիր էր, որ կոմերիտական կազմակերպությունները շատ արագ ընկալեցին օրվա պահանջը եւ երիտասարդության խնդիրները: Երիտասարդներին խորհրդային գաղափարներն արդեն չէին հետաքրքրում, եւ կոմերիտական կազմակերպությունները, որպես կազմակերպված կառույցներ, սկսեցին արձագանքել արդիական խնդիրներին:

Իհարկե, այդ ժամանակ մեր մտքով չեր անցնում, որ ԽՍՀՄ-ն կարող է փլուզվել: Ինձ համար այդ գործընթացը մի քիչ ավելի անհանգստացնող էր, որովհետեւ հայրենիքից հեռու էի գտնվում, Օրենբուրգում սովորում էի պատմության ֆակուլտետի երկրորդ կուրսում:

Օրենբուրգում իմ կազմակերպչական գիտելիքները ու հմտությունները իրականացնում էի կրթական ծրագրերում, որոնք պետական խնդիրների հետ առնչություն չունեին: Պետական համակարգում հայտնվեցի ավելի ուշ, ճակատագրի բերումով:

- Դուք եւ ՀՀ նախագահի աշխատակազմի ղեկավար Վիգեն Սարգսյանը միասին սովորել եք Սանկտ-Պետերբուրգում: Ուսանողական տարիներին ունեի՞ք մեծ հավակնություններ` զբաղեցնելու այն պաշտոնները, որոնք այսօր զբաղեցնում եք:

- Բոլորս ինչ-որ ցանկություններ ունեինք, պատկերացնում էինք, որ պետք է մասնագիտությամբ աշխատենք: Միաժամանակ հասկանում էինք, որ պետք է պետական ծառայողներ լինենք ու քաղաքական հավակնություններ չէինք դրսեւորում:

1991 թվականին, դեռ 2-րդ կուրսը չավարտած, տեղափոխվեցի Լենինգրադ, որը նոր էր վերանվանվել Սանկտ-Պետերբուրգ: Հետաքրքիր էր, որ սովորելու 3-4 տարիների ընթացքում բուհը եւս անընդհատ վերափոխվում էր: Երբ ընդունվեցի, այն կոչվում էր Լենինգրադի քաղաքագիտական ինստիտուտ` Լենինգրադի բարձրագույն կուսակցական դպրոցի իրավահաջորդն էր: Այնուհետեւ այն վերաձեւավորվեց եւ դարձավ Պետական ծառայության ակադեմիա, իսկ վերջում, երբ ավարտում էինք, արդեն կոչվում էր Պետական ծառայության Հյուսիս-արեւմտյան ակադեմիա:

Շատ հետաքրքիր տարիներ էին: Պետք է համատեղեինք ուսումը եւ աշխատանքը, որպեսզի կարողանայինք հոգալ մեր ծախսերը: Հանրակացարանային կյանքն իր հետաքրքիր կողմերն ունի, մեծ սիրով եմ հիշում այդ տարիները: Այն ժամանակ բուհերում չկար այսօրվա պրագմատիզմը եւ բավականին ռոմանտիկ մոտեցումներ ունեինք սովորելու, քննություններ հանձնելու հարցում:

Մեր համակուրսեցիներից ոմանք կարող էին ողջ կիսամյակ ոչինչ չանել, բայց քննությունից երկու-երեք օր առաջ այնպես էին պատրաստվում, որ գերազանց գնահատականներ էին ստանում:

Երբ սովորում էի Սանկտ-Պետերբուրգում, չէի ենթադրում, որ կաշխատեմ պետական համակարգում: Բուհում նաեւ աշխատում էի` ուսանողական բաժնում կազմակերպչական հարցերով էի զբաղվում: Աշխատում էի նաեւ մասնավոր հատվածում, որպեսզի ինձ ֆինանսապես կաշկանդված չզգամ:

Հետաքրքիր թիմ էր Լենինգրադում. Երեւանից մի խումբ կար, որի հետ ծանոթ էի կոմերիտական տարիներից: Նրանց մեջ էր նաեւ Վիգեն Սարգսյանը:

- Այն փաստը, որ Դուք եւ Վիգեն Սարգսյանը ընկերներ եք, երեւի օգնո՞ւմ է աշխատանքային հարցերում:

- Բացի ընկերական հարաբերություններից, մենք ունենք նաեւ երկար աշխատանքային հարաբերություններ, քանի որ միասին երկար տարիներ աշխատել ենք ՀՀ նախագահի աշխատակազմում:

Մեր միջեւ կա մի լուռ համաձայնություն, որը մենք երբեք ֆորմալ կերպով չենք ֆիքսել: Խոսքն այն մասին է, որ մեր ընկերական հարաբերությունները երբեք չպետք է խանգարեն գործին: Այս մոտեցումը երբեք չի կաշկանդել մեզ, ու տարբեր հարցերի շուրջ մենք կարող ենք ունենալ սեփական կարծիքը, դիրքորոշումը, եւ փորձել գտնել ճիշտ լուծումը կառուցողական բանավեճի մեջ:

Արմեն Գեորգյանը եւ Վիգեն Սարգսյանը:

Լուսանկարը` PanArmenian Photo:

Երկուսս էլ աշխատանքում նույն ոճն ունենք` այսօրվա հարցերը վաղվա չենք թողնում եւ փորձում ենք խնդիրները օպերատիվ լուծել: Երկրորդ կարեւոր սկզբունքն այն է, որ մեր պաշտոնական շփումները եւ հարաբերությունները երբենք չենք փորձել ծառայեցնել անձնական շահերին:

1997 թվականից մենք աշխատում ենք տարբեր պետական պաշտոններում ու աշխատանքի բերումով առնչվում ենք, եւ այս 15 տարիների աշխատանքային փորձը բավականին հետաքրքիր է:

- Գիտեմ մի պատմության մասին, երբ պիոներական ճամբար մեկնելիս Դուք եւ Վիգեն Սարգսյանը մեծ դժվարությամբ մի մեծ ձմերուկ էիք տանում ձեզ հետ…

- Դա 1991 թվականն էր: Այդ ժամանակ Երեւանի օդանավակայանն արդեն սկսել էր անկանոն աշխատել ու հաճախ չվերթները չեղյալ էին հայտարարվում կամ ուղարկվում էին այլ ուղղությամբ:

Մենք պետք է «Արտեկ» գնայինք` ես ու Վիգենը հանդես էինք գալիս որպես հայկական թիմի պատասխանատուներ: Գնում էինք «Խորհրդարանական մշակույթի երիտասարդական դպրոց» կազմակերպության հիմնադիր հավաքին: Պետք է թռչեինք Սիմֆերոպոլ, իսկ այնտեղից` Յալթա: Որոշել էինք մեզ հետ հյուրասիրության համար մեր ավանդական ուտեստներից ու մրգերից տանել: Որոշեցինք նաեւ մի մեծ ձմերուկ տանել`այն կշռում էր մոտ 15-20 կիլոգրամ:

Երբ եկանք օդանավակայան, պարզվեց, որ Սիմֆերոպոլ մեկնող ինքնաթիռը գնացել է Տաշքենդ ու պարզ չէ, թե ե՞րբ կվերադառնա: Հասկացանք, որ եթե մեր չվերթին «տեր չկանգնենք», տեղ չենք հասնի: Որոշվեց, որ ես ու Վիգենը կհերթապահենք օդանավակայանում, իսկ մնացած խումբը տուն ուղարկեցինք: Օդանավակայանում մնացինք մոտ 2 օր, որոնց ընթացքում հերթով «հոգ էինք տանում» այդ ահռելի մեծ ձմերուկի մասին: Ի վերջո, երբ հասանք «Արտեկ», հասկացանք, որ ձմերուկը փչացել էր…

- Ինչպե՞ս եղավ, որ 1997 թվականին, 24 տարեկան հասակում, դարձաք վարչապետ Արմեն  Սարգսյանի օգնականը:

- Շատ անսպասելի էր: Ինչպես արդեն ասացի, չէի պատրաստվում պետական համակարգում աշխատել: 1993 թվականին, երբ ավարտեցի Կառավարման ակադեմիան, ընդունվեցի Սանկտ-Պետերբուրգի Գերցենի անվան Պետական մանկավարժական համալսարանի ասպիրանտուրա: Ատենախոսությանս թեման նվիրված էր հենց այն հավաքներին եւ միջոցառումներին, որոնք վերջին տարիներին անցկացնում էինք:

Բավականին մեծ եւ հարուստ նյութ կար, որը պետք է ամփոփվեր եւ ներկայացվեր: Ամբողջությամբ ինձ նվիրեցի այդ աշխատանքին: Զուգահեռ աշխատում էի մասնավոր հատվածում` ֆինանսական հնարավորություններ ապահովելու համար: Այդ ամբիոնի եւ բուհի ամենաերիտասարդ ասպիրանտն էի: Ատենախոսությունը պաշտպանեցի 1996 թվականին, 23 տարեկանում:

Գիտական միջավայրին ավելի մոտ լինելու համար դարձա մեր ամբիոնի ուսումնա-մեթոդական բաժնի վարիչը: 1995-1996թթ. համատեղությամբ ավարտեցի նաեւ Նիդերլանդների Տվենտե քաղաքի համալսարանի մագիստրատուրան`«Կրթության եւ վերապատրաստման համակարգերի ծրագրավորում» մասնագիտությամբ։ Ամեն ինչ այնպես էր ընթանում, որ պետք է ինձ նվիրեի գիտությանը, կամ էլ աշխատանքին մասնավոր հատվածում:

1996 թվականի նոյեմբերին մեկ շաբաթով արձակուրդ ձեւակերպեցի ու եկա Երեւան` ծնողներիս ու ընկերներիս հանդիպելու համար: Այդ ժամանակ Հայաստանում հետաքրքիր իրադարձություններ էին տեղի ունենում` 1996 թվականի նախագահական ընտրություններից հետո նոր կառավարություն էր ձեւավորվել, եւ վարչապետ էր նշանակվել Լոնդոնում Հայաստանի նախկին դեսպան Արմեն Սարգսյանը:

Երբ եկա Երեւան, հայտնվեցի ընկերներիս միջավայրում: Տարբեր հանդիպումներ էի ունենում: Վիգեն Սարգսյանը այդ ժամանակ աշխատում էր Ազգային ժողովում, ընկերներիս մի մասը այլ պետական մարմիններում էին: Մի օր Լեւոն Զուրաբյանն ու Շողեր Մաթեւոսյանն առաջարկեցին, որ հանդիպեմ վարչապետ Արմեն Սարգսյանի հետ: Կարճ զրույց ունեցանք` «ոտքի վրա», հարցրեց, որտեղ եմ սովորել, ինչով եմ զբաղվում եւ այլն: Զրույցի վերջում վարչապետ առաջարկեց աշխատել իր հետ: Ինձ համար դա անսպասելի էր: Ասացի, որ մեծ պատիվ է ինձ համար, սակայն անմիջապես այդ առաջարկը ընդունել չեմ կարող, քանի որ պետք է վերադառնամ Սանկտ-Պետերբուրգ ու ավարտեմ գործերս: Արմեն Սարգսյանն էլ ասաց, որ իր կարծիքով, կարող եմ Երեւանում ավելի օգտակար լինել ու խորհուրդ տվեց արագ վերադառնալ:

1997 թվականի հունվարի 3-ին եղավ վարչապետի որոշումը` ինձ կառավարության ղեկավարի օգնական նշանակելու մասին:

- Բայց, փաստորեն, շատ կարճ ժամանակ անց Դուք ունեցած նոր ղեկավար` վարչապետ նշանակվեց Ռոբերտ Քոչարյանը:

- Հունվարի 3-ին հրամանս եղավ, հունվարի 4-ին վարչապետը հավաքեց իր երիտասարդ թիմը` 6-7 հոգի էինք: Վարչապետը ցանկանում էր, որ մենք ուղղակի շփման հնարավորություն ունենանք: Նա ակնկալում էր, որպեսզի մեր թիմը նոր գաղափարներ առաջ քաշեր, նոր լուծումներ առաջարկեր:

Երբ հանդիպեցինք վարչապետի հետ, պայմանավորվեցինք, թե ինչպե՞ս ենք աշխատելու, ով ի՞նչի համար է պատասխանատվություն կրելու: Որոշվեց, որ ես պետք է զբաղվեմ պետական կառավարման համակարգի, պետական ծառայության, տարածքային կառավարման խնդիրներով:

Սակայն, ըստ էության, Արմեն Սարգսյանի հետ մեր աշխատանքային շփումները տեւեցին մոտ մեկ ամիս: 1997թ. փետրվարի սկզբին նա մեկնեց Լոնդոն եւ որոշ ժամանակ անց իմացանք, որ առողջական խնդիրներ ունի եւ մոտ ապագայում չի վերադառնա:

Անսպասելի իրավիճակում հայտնվեցինք. չգիտեինք, ի՞նչ կլիներ հետագայում, ո՞վ կլինի վարչապետը, կցանկանա արդյո՞ք շարունակել աշխատել մեզ հետ:

1997թ. մարտին վարչապետ նշանակվեց ԼՂՀ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը: Երբ հանդիպեցինք, ասաց, որ քանի որ երկուսս էլ կառավարությունում նոր մարդիկ ենք, կարող ենք միասին որոշ ժամանակ աշխատել, ապա որոշել`կշարունակե՞նք համատեղ աշխատանքը, թե ոչ: Անկեղծ ասած, հետո մենք այլեւս այդ խոսակցությանը երբեք չվերադարձանք:

- Տարիներ առաջ, երբ շատ երիտասարդ էիք, հիմնականում ղեկավարում էիք Ձեզանից տարիքով մեծ մարդկանց: Դա Ձեզ մոտ երբեք հոգեբանական խնդիրներ չէր առաջացնու՞մ:

- Վարչապետի օգնականի պաշտոնը ստանձնելուց հետո պարզ էր, որ պետք է կոնկրետ խնդիրների առնչվեմ, որոնք օպերատիվ լուծումներ են պահանջում: Երբ նշանակվեցի այդ պաշտոնում, հայկական իշխանական համակարգում շատերին չէի ճանաչում: Դա ինչ-որ տեղ, երեւի, խնդիր էր ինձ համար, բայց հետո հասկացա, որ ավելի շատ առավելություն է:

Երբ մարդուն չես ճանաչում, կարող ես գործի մասին հանգիստ խոսել եւ հարցը քննարկել` չկաշկանդվելով: Երբ վարչապետի օգնական նշանակվեցի, 23 տարեկան էի եւ պարզ էր, որ ինձանից ավելի տարիքով մարդկանց հետ էի շփվում` նախարարների, մարզպետների, թաղապետների: Շատ արագ հասկացա, որ անկախ տարիքից, միշտ պետք է քեզ ճշգրիտ դրսեւորես, եւ աշխատանքային հարցեր քննարկելուց տարիքը չպետք է կապ ունենա` առաջնայինը գործն է ու արդյունքը:

Շատ շնորհակալ եմ իմ գործընկերներին` այս 15 տարիների ընթացքում երեւի մեկ-երկու անգամ է խնդիր եղել, երբ ինձ փորձել են մատնացույց անել տարիքս: Ընդ որում, երբ պատասխանել եմ, որ հարցին պետք է նայել զուտ գործի տեսակետից, այդ մարդկանց հետ հետագայում ավելի լավ է ստացվել աշխատանքս:

Ա. Գեորգյանը Եվրոպայի Խորհրդում:

Լուսանկարը` Տարածքային կառավարման նախարարություն:

Այնպես ստացվեց, որ աշխատանքի բերումով ավելի շուտ հասունացա, բայց շնորհակալ եմ Աստծուն եւ ընկերներիս, որ նմանատիպ ճակատագրի արժանացա: Այս 15 տարիների ընթացքում կյանքի մեծ փորձ, գիտելիքներ եմ ձեռք բերել,  հասկացել եմ պետական համակարգի տրամաբանությունը: Գիտեմ եմ, թե ի՞նչն է քեզանից կախված, ինչը` ոչ, որտեղ պետք է խոսել, որտեղ` լռել եւ այլն:

Կոռեկտություն, հարգանք եւ աշխատանքային խնդիրների առաջնահերթություն` այս երեք սկզբունքներով առաջնորդվելիս երբեք խնդիր չես ունենա:

- Ասում են, որ Դուք անգիր գիտեք Հայաստանի գրեթե բոլոր համայնքները եւ կարող եք հեշտությամբ ասել, թե այս կամ այն համայնքի ջրագիծը երբ է նորոգվել կամ որքան է արժեցել գյուղական դպրոցի կառուցումը: Իրո՞ք այդպես է:

- Դա լեգենդ է (ժպտում է): Ես փորձում եմ առավելագույնս տիրապետել տեղեկատվությանը: Տիրապետել ոչ թե կարդալով, այլ տեղում լինելով, տեսնելով եւ հասկանալով: Փորձում եմ շատ այցելություններ ունենալ, կոնկրետ համայնքների խնդիրներին ծանոթանալ:

Արմեն Գեորգյանը Կոտայքի մարզում:

Լուսանկարը` Տարածքային կառավարման նախարարություն:

Ամբողջ այդ տեղեկատվությունը հնարավոր չէ հիշել, բայց մեծ խնդիրներին ես տիրապետում եմ, եւ դա ինձ օգնում է: Երբ միջոցները սահմանափակ են եւ պետք է դրանց բաշխման արդյունավետ ճանապարհ գտնես, այդ տեղեկատվությանը տիրապետելը միշտ օգնում է: Օրինակ, երբ միջոցներ կան որեւէ գյուղում դպրոց կառուցելու կամ վերանորոգելու համար, եւ տեղյակ եմ, որ սահմանամերձ համայնքներից մեկում այդ խնդիրը շատ սուր է, բնական է, որ որոշումը ավելի հիմնավորված է լինում: Եթե այդ դպրոցը անձամբ չես տեսել ու քեզ միայն զեկուցել են դրա մասին, կարեւորության այդ աստիճանը կարող է եւ չընկալես: Միշտ փորձում եմ որոշումները կայացնելիս իմ տեսածով եւ լսածով առաջնորդվել:

Ցավոք, մենք դեռ շատ չլուծված հարցեր ունենք: Շատ ես ցավում, երբ առնչվում ես այս կամ այն խնդրին, գնահատում ես, պատկերացնում ես, բայց նաեւ գիտակցում ես, որ հնարավորություններդ խիստ սահմանափակ են: Ամենադժվարինը մերժելն է: Փորձում եմ միշտ անկեղծ լինել եւ մարդկանց անտեղի հույսեր չտալ: Շատ վատ է, երբ խոստումներ ես տալիս ու հետո դրանց գերին ես դառնում: Երկրորդ անգամ ամաչելու ես նույն համայնքը գնալ ու այդ մարդկանց աչքերին նայել:

Նման խնդիրներից մեկը մեր փախստականների բնակարանային ապահովության հարցն է: Հնարավորություն չունենք այդ հարցը միանգամից լուծենք: Տարեց տարի այդ խնդիրը մնում է օրակարգում եւ միշտ շատ դժվար է այդ մարդկանց բացատրել, թե ինչո՞ւ են իրենք 20 տարուց ավել է ապրում այդ պայմաններում:

Միաժամանակ, չպետք է կորցնես սթափությունը եւ զգոնությունը, քանի որ շատ դեպքերում էմոցիաները խանգարում եմ ճիշտ որոշումներ կայացնելուն:

- Այս 15 տարիների ընթացքում Ձեր մասին գրել են հազարավոր բացասական հոդվածներ: Կարդո՞ւմ եք դրանք: Արդյո՞ք դրանք չեն խոցում Ձեր ինքնասիրությունը:

- Սկզբում առհասարակ ուշադրություն չէի դարձնում, իսկ հիմա, կոնկրետ հոդվածներին ծանոթանալով, որոշում եմ` արձագանքել, թե՞ ոչ:

Նախկինում, երբ գրում էին, ես հանգիստ էի, որովհետեւ գրածի եւ իրականության միջեւ որեէ կապ չկար: Սկսեցի արձագանքել այն դեպքերում, երբ հոդվածներում փաստացի հղումներ են կատարվում` այստեղ այսինչ բանն եմ ասել կամ արել:

Իսկ երբ փորձում են չեղածը քեզ վերագրել, քո հնարավորությունները ուռճացնել, նման հրապարակումներին ինչպես էլ արձագանքես, միեւնույն է գրելու են այնպես, ինչպես ցանկանում են:

Նախկինում ավելի քիչ էի ուշադրություն դարձնում, բայց այսօր, երբ ունեմ ընտանիք, երեխաներ, մտածում եմ նաեւ նրանց հնարավոր արձագանքի մասին:

Արմեն Գեորգյանը ընտանիքի հետ:

Լուսանկարը` Ա. Գեւորգյանի արխիվից:

Երբ աշխատում էի նախագահի աշխատակազմում, չէի արձագանքում նաեւ այն պատճառով, որ ինձ քաղաքական գործիչ չէի համարում: Լինելով ՀՀ նախագահի օգնական, աշխատակազմի ղեկավար, իմ խնդիրն էր նորմալ աշխատանքային պայմաններ ապահովել երկրի ղեկավարի համար եւ ոչ թե հերքումներ տպագրել:

Այս 15 տարիների ընթացքում ես որեւէ քայլ չեմ կատարել, որի համար զղջամ: Այո, աշխատանքի բերումով շատ մարդկանց մերժել եմ, բայց այդ որոշումներս օբյեկտիվ են եղել: Շատ մարդկանց նաեւ օգնել եմ: Երբեք թույլ չեմ տվել իմ լիազորությունները ինչ-որ ձեւով գերազանցել:

Շատ են գրում բիզնես-ոլորտում իմ հնարավորությունների, շինարարության ոլորտի հետ իմ առնչությունների մասին: Իմ լավ ընկեր Սամվել Մայրապետյանը, ով զբաղվում է շինարարական բիզնեսով, սկսել է բիզնեսով զբաղվել դեռ այն տարիներին, երբ ես Հայաստանում չէի: Նա իր բոլոր հնարավորությունները ինքնուրույն է ստեղծել ու ես երբեւէ իր ծրագրերի համար չեմ միջնորդել: Ավելին, հաշվի առնելով մեր ընկերական հարաբերությունները, նա միշտ այնպես է գործել, որ ոչ ոք չկարողանա մեղադրել իրեն մրցակցային պայմանների խախտման համար:

- Հասկացա, որ Ձեր աշխատանքային առաջխաղացումը հաճախ պատահականությունների արդյունք էր: Իսկ ինչպե՞ս ընտանիք կազմեցիք:

- Երբ պետական աշխատանքի անցա Հայաստանում, աշխատանքը խլում էր ամբողջ ժամանակս: Առավոտյան 09:00-ին գալիս է աշխատանքի, որտեղ մնում էի մինչեւ ուշ երեկո: Այն ժամանակ դրանից հաճույք էի ստանում, բայց տարիները գնում էին ու մի պահ հասկացա, որ եթե այսպես շարունակեմ, կարող է մենակ մնամ: Մոտ 28 տարեկան էի, երբ սկսեցի որոշակի քայլեր ձեռնարկել ընտանիք կազմելու ուղղությամբ:

Մի օր ընկերներս զանգահարեցին ինձ ու առաջարկեցին երեկոն միասին անցկացնել: Հաջորդ օրը առավոտյան շուտ պետք է նախագահի հետ մեկնեի Պրահա` ՆԱՏՕ-ի գագաթնաժողովին, իրերս է հավաքում եւ դժվարությամբ համաձայնվեցի տանից դուրս գալ: Սակայն գնացի ու հանդիպեցի Տոմային` ապագա կնոջս: Միանգամից համակրանք առաջացավ, հետաքրքիր զրույց ունեցանք, հեռախոսահամարներով փոխանակվեցինք: Հաջորդ օրն արդեն Պրահայից զանգեցի իրեն:

Արմեն Գեորգյանը տիկնոջ հետ

Լուսանկարը` Ա. Գեւորգյանի արխիվից:

Բավական երկար ժամանակ Տոման չգիտեր, թե ես որտեղ եմ աշխատում: Քանի որ շատ զբաղված էի, փորձում է օգտագործել հանդիպելու ցանկացած հնարավորություն:  2003թ. հուլիսին կայացավ մեր նշանադրության արարողությունը, իսկ 2003-ի հոկտեմբերին մենք ամուսնացանք: Հիմա շատ երջանիկ ապրում ենք՝ դաստիարակելով մեր երեք զավակներին:

Երեխաներս իմ ամենամեծ երջանկությունն են: Ունեմ շատ սովորական, բայց շատ լավ երեխաներ: Հուսով եմ, որ իրենք իրենց հայրենիքի եւ ծնողների նկատմամբ ազնիվ մարդիկ կմեծանան:

Իհարկե, նրանց հետ շփվելու ժամանակս բավարար չէ, սակայն անում եմ ամեն հնարավորը, որպեսզի տանը հայրիկի կարոտ չզգան: Երեխաներս արդեն այն տարիքում են, որ ըմբռնումով են մոտենում, հատկապես մեծը:

Իրենց առօրյան էլ է այնպես կառուցված, որ չեն հասցնում կարոտել: Առավոտյան մեծ տղաս գնում է դպրոց, գալիս է տուն, տնային աշխատանքներով է զբաղվում: Միջնեկը եւ փոքրը մանկապարտեզ են այցելում:

Այս ձմռանը ես, կինս եւ մեծ զավակս փորձեցինք դահուկ քշել: Ամենավատը ինձ մոտ ստացվեց (ծիծաղում է), բայց որոշեցի շարունակել զբաղվել այդ մարզաձեւով: Կարծում եմ, կարեւոր է հանգիստը բազմատեսակ կազմակերպել, ամռանը՝ ծով մեկնել, ձմռանը՝ լեռներ: Հակառակ դեպքում առօրյան հոգնեցուցիչ է դառնում:

Արմեն Գեորգյանի երեխաները

Լուսանկարը` Ա. Գեւորգյանի արխիվից:

- Ասում են, որ ամուր ընտանիքի գրավականը ամուսնու եւ տիկնոջ` փոխզիջումների գնալու պատրաստակամությունն է: Համաձա՞յն եք այդ տեսակետին:

- Ընտանիքում երբեք իմ աշխատանքին վերաբերող հարցեր չենք քննարկում: Այդպես էր, երբ ապրում էի ծնողներիս հետ, այդպես է նաեւ այսօր, երբ իմ ընտանիքը ունեմ:

Ընտանիքում քննարկվող խնդիրները կենցաղային են: Օրինակ` քննարկում էինք երեխայի դպրոցի ընտրության հարցը: Արդյունքում կինս առաջարկեց պրագմատիկ մոտենալ այդ հարցին եւ ընտրել այն դպրոցը, որն առավել մոտ է տանը:

Եթե հարցը սկզբունքային չէ, երբեք իմ տեսակետը չեմ պնդում ու փորձում եմ կանգ առնել այն տարբերակի վրա, որի պարագայում ընտանիքի բոլոր անդամները իրենց հարմարավետ կզգան: Միշտ փորձում եմ այնպես անել, որ տանը բոլորը իրենց լավ զգան:

- Մարդկանց միշտ թվում է, որ բարձրաստիճան պաշտոնյաները երբեք կենցաղային խնդիրներ չեն ունենում, քանի որ ունեն հատուկ մարդիկ, որոնք հոգ են տանում բոլոր կարգի խնդիրների մասին: Ինչպե՞ս է ձեր դեպքում: Օրինակ, երբ պարզվում է, որ ձեր խոհանոցի ծորակը սարքին չէ, ինչպե՞ս եք վարվում:

- Ամենը կախված է ծագած խնդրի բարդությունից: Օրինակ, եթե էլեկտրականության հետ կապված խնդիր է առաջանում, ինքս չեմ միջամտում, որովհետեւ «գլուխ չեմ հանում»:

Ձեր նշած «հատուկ մարդիկ» չունենք: Շատ դեպքերում առեւտուրը ես ու կինս ենք կատարում` երեկոյան ժամերին: Շուկայի առեւտուրը սովորաբար կնոջս հայրն է անում, բայց երբեմն ես էլ եմ նրա հետ շուկա գնում` ինձ հետաքրքիր են գները, տեսականին:

- Ինչպե՞ս եք պատկերացնում Ձեր ապագան: Կարո՞ղ է գալ մի պահ, երբ որոշեք կտրուկ փոխել Ձեր կյանքը ու այլեւս չաշխատեք պետական համակարգում:

- Իմ աշխատանքային առաջխաղացումները երբեք պայմանավորված չեն եղել իմ անձնական հավակնություններով: Երբ ինձ առաջարկել են այս կամ այն աշխատանքը, միշտ փորձել եմ առավելագույնս նվիրվել դրան:

Իհարկե, ինչ-որ ժամանակ է գալիս, երբ փորձում ես վերաիմաստավորել անցած ուղին, բայց այսօրվա աշխատանքս ինձ համար հոգեհարազատ է:

Ա. Գեորգյանը եւ Եվրոպայի Խորհրդի գլխավոր քարտուղար Տ. Յագլանդը:

Լուսանկարը` Տարածքային կառավարման նախարարություն:

Մի քանի անգամ առիթ եմ ունեցել ասելու, որ պետք է միշտ պատրաստ լինել նրան, որ վաղը կարող ես այս կամ այն քաղաքական կամ պետական պաշտոնը այլեւս չզբաղեցնել: Բայց երբ այն զբաղեցնում ես, պետք է քեզ ամբողջությամբ նվիրես այդ աշխատանքը արդյունավետ եւ ամենաբարձր մակարդակով իրականացնելու համար: 

Երբեք չեմ ցանկացել գործընթացներից առաջ ընկնել: Եթե մի օր այնպես ստացվի, որ ես պետական համակարգում այլեւս չեմ լինի, պետք է ինձ  դրսեւորեմ այլ ոլորտներում: Ամեն դեպքում, այսօր ավելի շատ մտածում եմ առկա խնդիրների, 2012 թվականի ծրագրերի իրականացման մասին: Երբ ժամանակը գա, կմտածեմ ապագային մասին` ժամանակից շուտ նման մտքերով ծանրաբեռնվելը խանգարում է աշխատանքին:

Արմեն Գեւորգյանի հետ զրուցել է Արա Թադեւոսյանը: