Ավրորա մրցանակի ընտրող հանձնաժողովի համանախագահ Ջորջ Քլունին եւ 100LIVES/Ավրորա նախաձեռնության համահիմնադիր Ռուբեն Վարդանյանն ապրիլի 22-ին հարցազրույց են տվել Արտակ Ալեքսանյանին՝ «Արմենիա» եւ «A1plus» հեռուստաընկերությունների համար:

Հարցազրույցը եթեր է հեռարձակվել ապրիլի 23-ին եւ Մեդիամաքս-ը ներկայացնում է որոշ հատվածներ: 

Հայոց ցեղասպանության եւ 100LIVES/Ավրորա մրցանակի մասին

Ջորջ Քլունի  – Մի քանի պատճառ կա, թե ինչու եմ հետաքրքրված Հայաստանով: Բնական է, որ դրանցից մեկը Հայոց ցեղասպանությունն է: Բայց երբ մենք հանդիպեցինք Ռուբենի [100LIVES/Ավրորա  մրցանակի համահիմնադիր Ռուբեն Վարդանյանին] հետ, նա ցանկանում էր խոսել հայոց պատմությունը ներկայացնելու այնպիսի տարբերակ գտնելու մասին, որը թույլ կտա անդրադառնալ նաեւ այդ պատմության լավ կողմերին եւ առաջ նայել: Եվ ես մտածեցի՝ ինչ հիանալի գաղափար է գտնել մարդկանց, ովքեր վտանգի են ենթարկել իրենց կյանքը եւ ամեն ինչ ներդրել են՝ մյուսներին օգնելու համար:

Կարծում եմ, որ Ավրորա մրցանակը գերազանց առիթ է՝ առնչվելու բարությանը, մեծահոգությանը եւ սիրուն, այլ ոչ թե տեղ տալ ջղայնությանը: Ես երբեւէ նման բան նախկինում չեմ տեսել, եւ չափազանց հուզված եմ, որ ներգրավված եմ այս ամենում:  

Փախստականների եւ կրկնվող մարտահրավերների մասին

Ջորջ Քլունի - Պատմության մեջ չի եղել այնպիսի մի ժամանակաշրջան, երբ փախստականների խնդիրը բարդ չի եղել: Մենք պատասխանատու ենք թույլ չտալու, որ նրանց պատմություններն անհետանան:

Շատ կարեւոր է, որպեսզի մենք շարունակենք խոսել այն մասին, որ այս մարդիկ չեն որոշել հենց այնպես լքել Սիրիան: Նրանք հարկադրված էին դա անել, քանի որ նրանց սպանում էին, նրանց երեխաներին էին սպանում: Նրանք պատրաստակամ էին վտանգել իրենց կյանքը, նրանք գիտեին բոլոր վտանգները եւ անգամ այդ պայմաններում գնացին այդ քայլին: Ահա թե որքան դաժան է դա:

Որպես հանրային գործիչ եւ որպես լրագրողի որդի (հայրս լրագրող է եղել շուրջ 45 տարի), իմ առաքելությունն է փնտրել եւ գտնել ուղիներ, երբեմն ստեղծարար միջոցներ՝ ուշադրության կենտրոնում պահելու այս լուրերը եւ այնպես անել, որ դրանք երբեք չմոռացվեն:

Ռուբեն Վարդանյան - Ցավոք, երբ նայում ենք, թե ինչ է կատարվում Սիրիայում, տեսնում ենք, որ այնտեղ տեղի են ունենում ճիշտ նույն դեպքերը, ինչ 100 տարի առաջ: Կարող ենք ասել. «Տեր Աստված, դա կրկնվում է, դեժավյուի նման մի բան է»: Հիմա եզդիները, քրիստոնյա փոքրամասնություններն են առերեւսվում նույն մարտահրավերներին:

Ի՞նչ է կատարվում: Ինչո՞ւ մարդիկ, աշխարհը հարյուր տարի առաջ կատարվածից  դաս չեն քաղում: Ի՞նչպես օգնենք բռնաբարության ենթարկված եզդի կանանց մասին, ովքեր փորձում են վերաինտեգրվել իրենց հասարակության մեջ: Ի՞նչ է կատարվում այն երեխաների հետ, որոնք կորցրել են իրենց ծնողներին: Մենք կրկին ու կրկին այնքան շատ հարցերի առաջ ենք կանգնում:

Ավրորա մրցանակի միջոցով մենք փորձում են հասկանալ, թե ինչպես են տարբեր երկրներում ապրող մարդիկ զգում իրենց պատասխանատվությունը: Ընդ որում, պարտադիր չէ հերոս դառնալ, կարելի է ներգրավվել եւ աջակցել: Մենք կարող ենք ինչ-որ բան անել, կարող ենք աջակցել: Ջորջը բարձրաձայնում է այն մասին, թե ինչ է կատարվում, եւ փորձում է համոզել մարդկանց, որ մենք բոլորս կարող ենք ունենալ մեր ազդեցությունը, կարող ենք փոփոխություններ բերել եւ կարող ենք չլինել անտարբեր եւ ասել՝ «սա իմ խնդիրը չէ»:  

Ջորջ Քլունի – Հայոց ցեղասպանությունից տարիներ անց, երբ մարդիկ վերջապես ստեղծեցին «ցեղասպանություն» եզրույթը, որը չկար նախքան Երկրորդ Աշխարհամարտը, բոլորն ասում էին. «Ա՜խ, եթե մենք ինչ-որ բան իմանայինք այդ մասին, ա՜խ եթե իմանայինք»: Բայց հետո մենք Կամբոջայի, Ռուանդայի, Բոսնիայի, Դարֆուրի ցեղասպանությունների ականատեսը դարձանք: Եվ մենք գիտեինք, եւ հենց դրանում է ամբողջ հակասությունը, որ մենք գիտեինք: Ամեն անգամ մենք ասում ենք՝ «եթե մենք իմանայինք, մենք ինչ-որ բան կձեռնարկեինք»: Բայց չէ՞ որ մենք գիտեինք, եւ մենք հիմա էլ կարող ենք տեսնել այն, ինչ կատարվում է իրականում: Եվ ի՞նչ ենք մենք անում: Ահա սա է հարցը, որ մենք պետք է տանք ինքներս մեզ: