Ծնվել է 1972թ. հուլիսի 10-ին, Երեւանում:

1987-1993թթ. աշխատել է Ա. Միքայելյանի անվան վիրաբուժության ինստիտուտում, 1987-1989թթ.՝ որպես վերակենդանացման բաժանմունքի սանիտար, այնուհետեւ՝ բուժակ:

1989–1995թթ. սովորել է Երեւանի պետական բժշկական ինստիտուտի բուժական ֆակուլտետում: 1995-1998թթ. Երեւանի Մ. Հերացու անվան պետական բժշկական համալսարանի վիրաբուժության N2 ամբիոնում ստացել է ուռոլոգի մասնագիտացում:

1998-2000թթ. եղել է ԵՊԲՀ ուռուցքաբանության եւ ճառագայթային թերապիայի ամբիոնի ասպիրանտ: 2000թ. պաշտպանել է թեկնածուական թեզը:

2001-2002թթ. աշխատել է «Արմենիա» հանրապետական բժշկական կենտրոնի ուռոլոգիական բաժանմունքում որպես հերթապահող բժիշկ, 2002-2003թթ.՝ բժիշկ-ուռոլոգ:

2003թ. մասնակցել է Առողջապահության կառավարման դպրոցի եւ Հայաստանի ամերիկյան համալսարանի «Առողջապահության կառավարման (մենեջմենթ) եւ կազմակերպում» ծրագրի «Առողջապահության տնտեսագիտության, ֆինանսական կառավարման եւ մարքեթինգի հիմունքներ» դասընթացին, 2004թ.-ին՝ InDevelop Uppsala AB (Ստոկհոլմ, Շվեդիա) Առողջապահության համակարգի զարգացման բարձրագույն միջազգային ուսուցողական ծրագրին:

2003-2011թթ. ԵՊԲՀ-ում հիմնել է ուռոլոգիայի ամբիոն եւ ստանձնել ամբիոնի վարիչի պարտականությունները:

2003-2008թթ. եղել է «Արմենիա»  հանրապետական բժշկական կենտրոնի ուռոլոգիական կլինիկայի ղեկավար:

2004-2006թթ.՝ ՀՀ առողջապահության նախարարի խորհրդական:

2005-2011թթ.՝ ԵՊԲՀ պրոֆեսոր: 2005 թ-ին պաշտպանել է դոկտորական թեզը:

2006-2014թթ. եղել է ՀՀ ԱՆ գլխավոր ուռոլոգ:

2008-2012թթ. ՀՀ ԱՆ Վ.Ա.Ֆանարջյանի անվան «Ուռուցքաբանության ազգային կենտրոնում» աշխատել է որպես տնօրենի առաջին (բուժական գծով) տեղակալ:

2009 – 2013թթ.՝ Հայկական ուռոլոգիական ասոցիացիայի նախագահ:

2012 –2014թթ.՝ «Իզմիրլյան» բժշկական կենտրոնի գործադիր տնօրեն:

2014թ. ապրիլի 23-ին նշանակվել է ՀՀ առողջապահության նախարար:

2014 թ–ից՝ ԵՊԲՀ ուռոլոգիայի եւ անդրոլոգիայի ամբիոնի վարիչ:

Երկու մենագրության եւ ավելի քան 100 գիտական աշխատանքների հեղինակ է:

Անկուսակցական է:

Ամուսնացած է, ունի մեկ դուստր եւ երկու որդի:

- Պարոն նախարար, պատմեք Ձեր մանկությունից: Տեղյակ եմ, որ դեռ մանկուց մեծ սեր եք ունեցել գրքերի հանդեպ: Ուրիշ ի՞նչ նախասիրություններ ունեիք:

- Մանկությունս շատ չի տարբերվել հասակակիցներիս մանկությունից: Շատ սիրել եմ բակում լինել ընկերներիս հետ, տարբեր խաղեր խաղալ: Հիմնականում ֆուտբոլ էինք խաղում, որով պրոֆեսիոնալ զբաղվում էի եւ անգամ ցանկանում էի ընդգրկվել երիտասարդական հավաքականի կազմում: Փորձում էի ինձ գտնել այս ոլորտում: Շատ մեծ հետաքրքրություն ունեի նկարչության հանդեպ: Եթե չեմ սխալվում, 1983 թ-ին Երեւանում բացվեց Այվազովսկու գործերի ցուցահանդեսը, եւ հայրս ինձ տարավ այնտեղ: Ոգեւորությանս ու խանդավառությանս չափ ու սահման չկար: Փորձում էի նկարել: Իհարկե, ապարդյուն: Սակայն դրանից հետո մեծ սեր ծնվեց դեպի արվեստը, մասնավորապես՝ գեղարվեստը:

Դա արտահայտվում էր առաջին հերթին գեղարվեստական ալբոմներ եւ դրոշմանիշներ հավաքելով: Տարիներ առաջ գեղարվեստի տարբեր ոճերին նվիրված ալբոմները մեծ հետաքրքրություն էին ներկայացնում, եւ այն ձեռք բերելն ու հավաքելն ինձ համար անչափ հաճելի զբաղմունք էր: Գուցե ժամանակակից երիտասարդների համար այսօր դրանք այնքան էլ գրավիչ չթվան, սակայն, վստահ եմ, իմ սերնդի շատ ներկայացուցիչների համար այդ ալբոմները գեղագիտության լավագույն նմուշների հետ հաղորդակցվելու հնարավորություն էին, որի հանդեպ սերը ձեւավորվել էր առաջին հերթին ծնողներիս շնորհիվ: Հիմնականում մայրս էր ինձ համար դժվարությամբ հայթայթում այդ ալբոմները:

Ունեմ նաեւ դրոշմանիշների շատ մեծ հավաքածու, որտեղ ընդգրկված են ռուս դասականների, նկարիչների, վերածննդի նկարիչների պատկերներով նմուշներ:

Արմեն Մուրադյանը հունիսի 1-ին՝ Մանկական վերակենդանացման բաժանմունք այցելության ժամանակ

Լուսանկարը` անձնական արխիվից

Չնայած հայրս երաժիշտ էր, ես եւ քույրս երաժշտական կրթություն ունենք, այնուամենայնիվ, ես երաժշտությամբ դժվարությամբ էի զբաղվում: Առաջին դասից հետո հայտարարեցի, որ չեմ գնալու, սակայն ավարտեցի 7-ամյա երաժշտական դպրոցը: Հաջողության մասին իմ պատկերացումներն այլ էին, իսկ երաժշտությամբ զբաղվելը պահանջում է մեծ աշխատասիրություն եւ մշտապես դրանով զբաղվելու ունակություն: Իհարկե, երաժշտական դպրոցն իմ մեջ ձեւավորեց աշխատասիրության զգացումը: Շատ էի սիրում հաճախել դասական երաժշտության համերգներին: 12-13 տարեկանում սկսեցի տարվել The Beatles-ի երաժշտությամբ: Այն ժամանակ շատ դժվար էր գտնել խմբի լուսանկարները, ձայնասկավառակները, ձայնագրությունները: Ընկերներով իրար հետ փոխանակում էինք:

-  Երաժշտական ո՞ր գործիքն եք ամենաշատը սիրում:

-Անկասկած, կլառնետը: Կարծում եմ, որ այսօր այդ ազնվագույն գործիքը դեռեւս չի ստացել իր հարիր ճանաչումը: Հայրս նվագում էր այդ գործիքը, եւ մանկությունս այդ ձայնի ներքո է անցել: Այսօր յուրաքանչյուր սիմֆոնիկ նվագախմբի համերգի ժամանակ միանգամից կարող եմ ճանաչել այդ գործիքը: Կարծում եմ, յուրաքանչյուր մարդ ունի իր սիրելի երաժշտական գործիքը, որը միանգամայն բնութագրում է այդ մարդու խառնվածքը, հոգեբանությունը: Օրինակ, եթե մարդու սիրած գործիքը ջութակն է, ես կարող եմ մոտավորապես հասկանալ տվյալ մարդու խառնվածքը:  

- Տեղյակ եմ, որ շատ վաղ տարիքից եք սկսել աշխատել: 

- 15 տարեկանից: Մանկությունից, պատանեկությունից միանգամից անցում կատարվեց դեպի հասունություն: Պատանեկությունս շատ կարճ է տեւել: Դպրոցական վերջին զանգի, ավարտական երեկոյի արարողությունները, կարծես, շրջանցել են ինձ: Ես սովորում էի Երեւանի Պուշկինի անվան դպրոցում, հետո 2 տարի՝ թիվ 147 դպրոցում, այնուհետեւ հեռակա ավարտեցի գիշերօթիկ դպրոցը, քանի որ 15 տարեկանում աշխատում էի Միքայելյանի անվան վիրաբուժության ինստիտուտում: Շատ հպարտ էի, որ ինձ հաջողվեց համոզել ծնողներիս, որպեսզի հանրակրթական դպրոցն ավարտեմ հեռակա, բայց աշխատեմ: Այդ տարիքում ես ինձ վստահ ու ազատ էի զգում Միքայելյանի հիվանդանոցի աշխատանքային միջավայրում: Ինձ համար բացվեց կյանքի նոր շրջան՝ պատասխանատվություն, նոր հետաքրքրություններ, նոր մարդիկ: Աշխատում էինք հասուն մարդկանց հետ: Այդ շրջանում տեղի ունեցավ Սպիտակի երկրաշարժը:  Մենք մեծ փորձություն անցանք: Գրեթե մեկ ամիս ապրում էինք հիվանդանոցում:

Արմեն Մուրադյանը վիրահատության ժամանակ

Լուսանկարը` անձնական արխիվից

Դիմեցի բժշկական համալսարան, բայց առաջին տարում չընդունվեցի, ինչը շատ ծանր տարա: Ուսումնական տարվա սկզբին ընկերներս գնացին դասի, ես՝ Միքայելյան հիվանդանոց՝ կրկին սանիտարական աշխատանքի:

- Ինչպե՞ս հաղթահարեցիք այդ շրջանը: Ներքին պայքար սկսվե՞ց  Ձեր մեջ, որ հաջորդ տարի անպայման ընդունվեք:

- Պատկերացրեք՝ ոչ: Համոզված եմ՝ յուրաքանչյուր տղամարդ, անկախ ամեն ինչից, փորձում է ամեն ինչում մշտապես հաղթանակներ տանել:

- Ձեր ուսանողական տարիները համընկան Հայաստանի անկախության շրջանի հետ: Մասնակցու՞մ էիք ցույցերին: Հիշո՞ւմ եք այդ տարիները:

- Անշուշտ, աշխատանքային միջավայրում ծավալվող քննարկումները ինձ վրա մեծ ազդեցություն են թողնել: Հիշում եմ, թե ինչպես էինք միասին աշխատանքից հետո գնում ցույցերի, երթերի: Շատ ակտիվ մասնակցում էի այդ միջոցառումներին, երբեք անմասն չեմ եղել այդ ամենից: Մարդիկ միմյանց հետ կիսվում էին կարծիքներով: Առաջին անգամ էինք լսում «անկախություն» բառը մեծ պետության մեջ: Կարծում եմ, սա իմ պատանեկության ամենահետաքրքիր էջերից էր: Ինձ բախտ վիճակվեց իմ անձի ձեւավորվման փուլում մասնակից դառնալ այդ շարժմանը: Ես շատ լավ եմ հիշում հատկապես Կասկադի հարեւանությամբ տեղի ունեցած հանրահավաքի օրը, երբ Ռոբերտ Ամիրխանյանը ակապելա երգեց «Հայի աչեր» երգը: Անմոռանալի ոգեւորություն էր տիրում: Կասկադի շենքերի առաջին հարկի բոլոր պատուհաններից հանրահավաքի մասնակիցներին ջուր, ուտելիք էին տալիս: Դա ոգեւորության, ինքնագիտակցության կիզակետն էր:

- Պարոն նախարար, մասնագիտական հաջողությունները հավաստող  հարուստ կենսագրություն ունեք: Ո՞րն է հաջողության ձեր բանաձեւը:

- Հաջողություններիս անբաժան մասն են կազմում ընտանիքս, գործընկերներս, ուսուցիչներս, ինչու չէ՝ նաեւ ընդդիմախոսներս, ում հետ անցել ենք աննկարագրելի ծանր պահեր: Անարդար կլինի հաջողությունների մասին խոսելիս չհիշատակել մարդկանց, ովքեր մշտապես օգնել եւ սատարել են քեզ: Պատասխանատվության բարձր զգացումը որքան օգնում, այնքան էլ վնասում է մարդուն՝ առողջության տեսանկյունից:

Արմեն Մուրադյանը մոր, կնոջ եւ երեխաների հետ

Լուսանկարը` անձնական արխիվից

Հիվանդանոցային կյանքն ինձ շատ հարազատ է: Ես ինձ ազատ ու անկաշկանդ եմ զգում հիվանդանոցում (նախարարի հետ զրուցում էինք «Իզմիրլյան» բժշկական կենտրոնում – հեղ.): Կարծում եմ, մասնագիտությունը կոչումի հետ է կապված, մասնավորապես՝ բժշկի, ուսուցչի մասնագիտությունները: Հաջողության կարեւորագույն գրավականներից է աշխատասիրությունը: Կարեւոր է նաեւ, որպեսզի ծնողները ժամանակին կարողանան տեսնել երեխայի մեջ նրա կոչումը: Կարեւորում եմ նաեւ անձնական օրինակ ունենալու հնարավորությունը: Ես աշխատասիրությունը տեսել եմ ծնողներիս անձնական օրինակով:

- Ինչպե՞ս է սկսվում Ձեր աշխատանքային օրը:

- Առավոտյան, երբ տանից պատրաստվում եմ դուրս գալ, փոքր տղաս, որը 4 տարեկան է, անպայման պետք է ինձ ասի՝ «удачи, папа!»: Դա, կարծես, մեր օրը սկսելու յուրահատուկ ավանդույթ է:

- Իսկ հանգստյա՞ն օրերը:

- Ես բնույթով մաքսիմալիստ եմ: Ինձ համար դժվար է աշխատանքից միանգամից կտրվել եւ վերադառնալ ընտանեկան առօրյա: Վերջին մեկ տարում, ինչ ստանձնել եմ նախարարի պաշտոնը, աշխատում եմ այնպես դասավորել աշխատանքս, որպեսզի կիրակի օրերն անցկացնեմ ընտանիքիս հետ: Փորձում եմ երեխաներիս տված խոստումը չխախտել եւ կիրակին միասին անցկացնել:

Արմեն Մուրադյանը որդիների՝ Ռուբենի եւ Ալեքսանդրի հետ

Լուսանկարը` անձնական արխիվից

Հիմնականում փոքր տղաս է թելադրում, թե այդ օրն ուր պետք է գնանք, ինչով զբաղվենք: Նախ իրականացնում ենք նրա ցանկությունները, հետո արդեն անցնում մեծ երեխաներիս հետաքրքրություններին: Կարծես թե ժամանակ չի մնում իմ ու կնոջս համար:

- Կպատմե՞ք Ձեր տիկնոջ մասին:

- Կինս մասնագիտությամբ նույնպես բժիշկ է: Նա ավարտել է Ամերիկյան համալսարանը, աշխատում է որպես առողջապահության ոլորտի կազմակերպիչ: Ընդհանուր հետաքրքրություններ ունենք: Տարբեր առողջապահական հարցերի շուրջ ունենք տարբեր կարծիքներ, որոնց քննարկումն երբեմն ավարտվում է բարձր անհամաձայնություններով, ինչին միջամտում են երեխաները (ժպտում է): Առողջապահական ծրագրերի շուրջ մեր կարծիքները հաճախ տարաձայնության են վերածվում: Ուստի նախընտրում ենք չխոսել այդ թեմաների շուրջ:

- Կարող ենք ենթադրել, որ այդ անհամաձայնությունները սրվել են հատկապես Ձեր՝ նախարար նշանակվելուց հետո:

- Այնքան սրվեց, որ նախարարի պաշտոնը ստանձնելուց հետո առաջին հրամանս նրան՝ նախարարի խորհրդականի պաշտոնից ազատելուն էր վերաբերում: Կինս 2006 թ-ից առողջապահության նախարարի խորհրդականն էր: Որպեսզի իրավիճակն ավելի չսրվի, որոշեցի նրան սեփական դիմումի համաձայն աշխատանքից ազատել (ժպտում է):

- Կպատմեք, թե ինչպե՞ս եք ծանոթացել Ձեր տիկնոջ հետ:

- Լենայի հետ ծանոթացել ենք 1992-ին Երրորդ հիվանդանոցի բակում: Հիվանդանոցներն անպակաս էին մեր առօրյայից: Շատ լավ եմ հիշում մեր առաջին հանդիպման օրը, որից հետո նրան հրավիրեցի «Արշակ Երկրորդ» օպերան դիտելու:

Արմեն Մուրադյանը տիկնոջ հետ

Լուսանկարը` անձնական արխիվից

Սկսեցինք հանդիպել եւ շատ արագ որոշեցինք, որ ցանկանում ենք ընտանիք կազմել: Առաջին հանդիպումից երկու տարի անց ամուսնացանք: Դժվար տարիներ էին: Մեր հարսանիքը 1994թ. ապրիլին էր: Հիշում եմ, որ ընկերներս գնացել եւ հատուկ պայմանավորվել էին, որ տանը էլեկտրականությունը մի քանի ժամ երկար լիներ, որպեսզի կարողանայինք ուրախանալ: Բարդ շրջանում էր ձեւավորվում ընտանիքս:

- Որո՞նք են Երեւանում Ձեր սիրելի վայրերը:

- Զբոսայգիներն եմ շատ սիրում: Միայնակ շատ դժվար եմ որեւէ տեղ գնում: Սովորաբար ընկերներիցս մեկի հետ քայլում ենք կա՛մ Բուսաբանական այգում, կա՛մ Ծիծեռնակաբերդի համալիրի այգում: Սիրում եմ Երեւանի կենտրոնը: Շատ լավ գիտեմ Երեւան քաղաքի պատմությունը: Երբ մանկության տարիներին հայրիկիս մոտ հյուրեր էին գալիս, ես սիրում էի նրանց հետ շրջել եւ պատմել քաղաքի մասին:

-  Ձեր ընկերները հիմնականում բժիշկնե՞ր են:

-  Շատ ջերմ հարաբերություններ եմ պահպանում բոլոր այն ընկերներիս հետ, որոնց հետ սովորել եմ դպրոցում, բուհում: Համոզված եմ, որ ընկերությունը ձեւավորվում եւ պահպանվում է հաճախակի հանդիպումների արդյունքում: Հեռվից հեռու ընկերություն անելը մի տեսակ խորհրդանշական եմ համարում:

- Ասացիք, որ շատ եք աշխատում: Ինչպե՞ս եք լիցքավորվում նոր ուժերով:

- Փոքրիկ տղայիս օգնությամբ: Մեծերը զարմանում են, հարցնում՝ մեզ էլ ես այսքա՞ն սիրել: Հավատացնում եմ ձեզ, որ երեխայի հանդեպ քնքուշ վերաբերմունքը մեկ այլ կերպ ես ապրում 23 տարեկանում, միանգամայն այլ կերպ՝ 40-ում: Ընդհանրապես, փոքր երեխաներն ինձ համար արտառոց էակներ են: Ես չէի կարողանա աշխատել որպես մանկաբույժ:  Երեխաներն ինձ շատ են հուզում, նրանց հետ կարող եմ կորցնել օբյեկտիվությունս եւ չափի զգացումը: Երեխաներն ինձ լիցքերի մեծ դաշտ են տալիս:

Արմեն Մուրադյանը դստեր՝ Գայանեի հետ

Լուսանկարը` անձնական արխիվից

- Մի քանի հարց էլ Մարսել Պրուստի հարցաշարից: Ո՞րն եք համարում Ձեր գլխավոր հատկանիշը:

-  Հատկապես կայացած վիրաբույժների շրջանում կարեւոր է նախաձեռնողականությունը, որը պետք է ուղեկցվի նաեւ բարձր պատասխանատվությամբ: Այդ երկու հատկանիշները պետք է լինեն ներդաշնակ եւ փոխլրացնեն միմյանց:

- Մոլորություն, որ գոյություն ունի Ձեր մասին:

- Կարիերիստ եմ:

- Ձեր սիրած պատմական դեմքը:

- Ես վավերագրության եւ հուշագրության ժանրի սիրահար եմ: Ինձ համար պատմական դեմքերը շատ մեծ հետաքրքրություն են ներկայացնում: Շատ լավ տեղյակ եմ ռուս ազնվատոհմ գերդաստանների մասին՝  Րյուրիկովիչներ, Ռոմանովներ: 19-րդ դարի վերջի, 20-րդ դարի սկզբի քաղաքական, պետական գործիչների, ԽՍՀՄ ղեկավարների կենսագրությունների հանդեպ մեծ հետաքրքրություն ունեմ: Լավ գիտեմ ԽՍՀՄ պատմությունը: Մի շրջան կար, երբ ցանկանում էի պատմաբան դառնալ: Բայց հիմա չեմ կարող առանձնացնել որեւէ մեկին:

- Եթե Ձեզ առաջարկվեր անմահություն՝ առանց որեւէ նախապայմանի, կընդունեի՞ք:

- Միանշանակ՝ ոչ: Դա բացառվում է: Ես դժվար եմ համակերպվում անգամ երկարակեցության գաղափարին: Եթե ընտանիքում բոլորն են միասին ապրում, դա, իհարկե, երջանկություն է, բայց առանձին, մեկ անձի երկարակեցությունը, չեմ կարծում, թե դա երջանկություն է: Կյանք ստանալն անգնահատելի հնարավորություն է: Կարծում եմ՝ պետք է վայելել կյանքն իր ամբողջ հմայքով՝ սիրել, հիասթափվել, ստեղծել, կերտել, հավատալ, չնահանջել:

Արմեն Մուրադյանի հետ զրուցել է Եկատերինա Պողոսյանը: