Օրերս լրացավ խորհրդային եւ ռուսաստանցի հայտնի ֆուտբոլային մեկնաբան, նախկինում՝ տաղանդավոր դարպասապահ Վլադիմիր Մասլաչենկոյի մահվան 15-րդ տարելիցը:

Արարատ-73-ի հաջողության մասին պատմող “В ночь после футбола. Дневник болельщика” գրքում Արսեն Կակոսյանը «Տորպեդո» (Մոսկվա) - «Արարատ» խաղի մասին գլխում գրում է.

«... Մի քանի ժամ անց ես հնարավորություն ունեցա տեսնել, թե ինչպես մերոնք գոլ խփեցին: Մասլաչենկոն այդ դրվագը բացարձակ ճշգրիտ էր նկարագրել: Բոնդարենկոն հարվածեց մեծ հեռավորությունից, շեղակի, գնդակը միանգամից չհասավ դարպասին, այլ հարվածեց գետնին` Ռակիցկիից մի փոքր աջ, վերջինս նետվեց դեպի այդ կողմը, բայց նրա սխալ հաշվարկի արդյունքում գնդակը հայտնվեց դարպասի հեռավոր անկյունում: Վերջին րոպեներին հաշվի տարբերությունն ավելացնելու իրական հնարավորություն ստացավ Իշտոյանը: Մասլաչենկոն նույնիսկ բացականչեց. «Գո-ո-ոլ», իսկ հետո վրդովվեց հարձակվողի գործողություններից, ով, նրա կարծիքով, պարտավոր էր չորս մետր հեռավորությունից դիպուկ հարվածել դարպասին»: 

Մանկության տարիներին լինում են պահեր, որոնք շատ վառ հիշում ենք տասնամյակներ անց: Նման պահերից մեկն ինձ մոտ կապված է Մասլաչենկոյի հետ:

1983 կամ 1984 թվականին հանգստանում էինք Էստոնիայում եւ Տալինի «Օլիմպիա»
հյուրանոցում տեսանք Վլադիմիր Մասլաչենկոյին: Նախաճաշի ժամ էր՝ աստիճաններով իջնում էր առաջին հարկ, որտեղ մենք էինք կանգնած:

Երբ հավասարվեց մեզ, պապան ուրախ բացականչեց.

- Привет, тёзка! (պապայի անունը Վլադիմիր էր):

Մասլաչենկոն շփոթված նայեց մեր կողմ, բարեւեց եւ հեռացավ՝ երեւի փորձելով հիշել, թե որտեղից է ճանաչում այդ մարդուն:

Իսկ ես 7 կամ 8 տարեկան էի ու ոչ մի կերպ չէի հավատում պապայի խոսքերին, որ ինքը Մասլաչենկոյին իրականում չի ճանաչում եւ պարզապես ցանկացել էր սիրելի մեկնաբանին ողջունել:



ԽՍՀՄ տարիներին, երբ մարդկանց մեծ մասը լավագույն դեպքում կարող էր սոցիալիստական երկիր այցելել՝ այն էլ համապատասխան ծանոթություններ եւ միջոցներ ունենալու դեպքում, դեպի արտաքին աշխարհ բացվող միակ պատուհանը Յուրի Սենկեւիչի «Клуб кинопутешественников»  հաղորդումն էր: Խորհրդային միությունում հեռուստատեսային վարկանիշներ, բնականաբար, չկային, սակայն կարող եմ պնդել, որ Սենկեւիչի հաղորդումը բացարձակ առաջատարների թվում էր: 



1997 թվականին մեկնել էի Մոսկվա՝ «Մոսկովսկիե նովոստի» շաբաթաթերթում ստաժավորում անցնելու: Մի օր քայլում եմ Պուշկինի հրապարակի գետնանցումով, մեկ էլ դիմացս հայտնվում է հաղթանդամ Յուրի Սենկեւիչը՝ իր գեղեցիկ տիկնոջ հետ: Կարծում եմ, հյուր էին գնում: Շատ անսպասելի էր՝ այդքան մոտիկից տեսնել մի մարդու, որին այդքան շատ տեսել ես հեռուստացույցով: Այնքան ուշադիր էի նայում իրեն, որ ջերմ ժպտաց ու բարեւեց:

2022 թվականին էլ Օպերայի մոտ շատ ծանոթ դեմք տեսա: Միանգամից չկարողացա մտաբերել, թե որտեղից նրան գիտեմ, բայց արագ «տեղը բերեցի»՝ ռուսական НТВ հեռուստաընկերության «Дачный ответ» հաղորդման վարող Անդրեյ Դովգոպոլն էր:

Նա հեռացել է Ռուսաստանից՝ բողոքելով Ուկրաինայում սկսված պատերազմի դեմ: Մի քանի ամիս նա դեռ երեւում էր էկրաններին (նման հաղորդումները սովորաբար որոշակի «պաշարով» են նկարում), իսկ հետո նրան փոխարինեց այլ վարող: Իհարկե, НТВ-ն վաղուց արդեն նախկինը չէ, բայց ինձ համար «Дачный ответ»-ը շարունակում է մնալ խաղաղ տնային կիրակնօրյա ժամանցի խորհրդանիշներից մեկը:

Արա Թադեւոսյանը Մեդիամաքսի տնօրենն է: