-Իմ ինչի՞ն ա պետք ձեր Ղարաբաղը, ինչի՞ս ա պետք։ Դու լավ ղարաբաղցի տեսած կա՞ս, վատն են սաղ, լավը չեն։

16 տարեկան է ասողը։ Ապրում է Երեւանում, իրենց բարձրահարկի վեցերորդ հարկից նայում է աշխարհին ու ասում՝ էդ քո Ղարաբաղն ինձ պետք չի, էդ քո Ղարաբաղը, որ գնացել ես, ինձ պետք չի։

Զսպում եմ ներսիս բարկությունը, ամբողջ ուժով.

-Իսկ դու եղե՞լ ես Արցախում, դու արցախցի ընկերներ ունե՞ս, դու ի՞նչ գիտես Արցախի մասին։

-Ես գիտեմ, -համառում է տղան, որ ազգականս է,- ես գիտեմ, լսել եմ։ Դու գիտե՞ս՝ ինչքան վատ են վերաբերվում ընդեղ զինվորներին։ Սաղ ստեղից են գնում իրանց համար ծառայում, իսկ իրանք... իրանք չեն էլ ծառայում։

Այսպես էր սկսվում Նարինէ Վարդանեանի Ես դու եմ, ու Արցախը Հայաստան է սյունակը, որը նա մեզ համար գրել էր 2018 թվականի փետրվարին՝ հեղափոխությունից երկու ամիս ու պատերազմից 2.5 տարի առաջ:

Ծնունդով Ներքին Կարմիրաղբյուրից Նարինէի հետ ծանոթացել էինք 2016 թվականին: Ապրիլյան պատերազմի օրերին ԵՊՀ Ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի ուսանող Նարինէն որպես կամավոր մեկնել էր Արցախ եւ 14 օր անցկացրել առաջնագծում որպես բուժքույր։ Արցախում գտնվելու օրերին Նարինէն օրագիր էր վարում, որը հրապարակեցինք Մեդիամաքսում: Առաջին մասը հասանելի է այստեղ, երկրորդն՝ այստեղ:

Հետո Նարինէն աշխատում էր Արցախում՝ «Դասավանդի՛ր Հայաստան» ծրագրում եւ մեզ համար սյունակներ էր գրում:

Ինչո՞ւ եմ հիշել նրան: Լրագրողի թափուր հաստիքի հայտարարություն էինք տվել եւ դիմորդների թվում էր Նարեկ Վարդանյանը, որն աշխատում է «Զինվորի տուն» վերականգնողական կենտրոնի լրատվական բաժնում. Նարեկը 2020 թվականի պատերազմի ժամանակ ծանր վիրավորում էր ստացել եւ բոլորից լավ է հասկանում վիրավոր զինծառայողների խնդիրները:

Նարեկին այս շաբաթ հրավիրել էինք հարցազրույցի եւ երբ գրասենյակի դուռ բացեցի, տեսա Նարինէին: Պարզվեց, որ Նարեկի քույրն է՝ ուղեկցում է եղբորը, որը վիրավորումից հետո տեղաշարժվելու խնդիր ունի:

Նարեկի հետ պայմանավորվեցինք, որ մեզ համար նյութեր կգրի 2020 եւ 2023 թվականի պատերազմներում վիրավորված եւ Արցախից տեղահանված տղաների մասին, որոնք ոչ միայն չեն ընկճվում, այլեւ փորձում են նոր կյանք սկսել՝ ի հեճուկս բոլոր ֆիզիկական եւ հոգեբանական դժվարությունների:

Նարինէն եւ Նարեկը գնացին, իսկ ես հիշեցի 2018 թվականի Նարինէի գրած սյունակի առաջին տողերը.

-Իմ ինչի՞ն ա պետք ձեր Ղարաբաղը, ինչի՞ս ա պետք։ Դու լավ ղարաբաղցի տեսած կա՞ս, վատն են սաղ, լավը չեն։

Ասողը պիտի որ հիմա 23 տարեկան լինի: Գրեթե վստահ եմ, որ նույն կարծիքին է: Բայց քանի դեռ Նարեկն ու Նարինէն չեն հանձնվել, ամեն ինչ կորած չէ:

Արա Թադեւոսյանը Մեդիամաքսի տնօրենն է: