Մաս 5

Վազգեն Սարգսյան. Եթե «Միասնություն» դաշինքը չկայանար, ես ընտրություններին չէի մասնակցի սյունակում ներկայացրել էի նախնական տեսքով առանց խմբագրումների:

Իսկ սա այն տարբերակն է, որ հրապարակվեց «ՀՀ»-ում 1999 թվականի մայիսի 18-ին: Վազգեն Սարգսյանին տեքստը ուղարկել էի իմ նախաձեռնությամբ, որովհետև հարցազրույցի ժամանակ զգում էի, որ ասելիքը չի ամբողջանում, մտածում էի՝ թող ինքը խմբագրի ու իր չասածն ավելացնի: Դե ֆակտո ստացա բոլորովին այլ հարցազրույց:

-Ո՞վ եք Դուք:

-Ես Վազգեն Սարգսյանն եմ:

-Լավ, ո՞վ է Վազգեն Սարգսյանը:

-Կգա ժամանակը և այդ մասին ես Ձեզնից կհարցնեմ:

-Հայաստանի քաղաքական դաշտի Ձեր գնահատականը հիմա և ինչպիսի՞ն եք տեսնում ընտրություններից հետո:

-Արտառոց է հնչում, բայց պիտի ասեմ՝ Հայաստանը մեկ գաղափարի երկիր է: Հայաստանը շատ է փոքր և շատ է սիրելի՝ տարբեր գաղափարներով լցնելու համար: Բոլոր կուսակցություններն էլ, քաղաքական ուժերն էլ մեղվի պես բզզում են այդ մեկ գաղափարի շուրջը: Թերևս կան մեկ, երկու, լավ, ասենք, հինգ կուսակցություններ, որ այդ գաղափարով առաջնորդվելու տարբեր ուղիներ ունեն մշակած: Մնացյալը խմբվում են կոնյունկտուրային նպատակների և շահերի շուրջ: 80 կուսակցությու՞ն: Դա անբնական և ծիծաղելի է Հայաստանի պես փոքր երկրի համար, նույնիսկ նրա պատմության ամբողջ ընթացքի համար: Նաև վնասակար է: Նման քաղաքական դաշտում կուսակցությունները վերածվում են էժանագին հյուրանոցների: Ելումուտային այդ իրարանցման մեջ մարդիկ երբեմն կորցնում են իրենց դեմքը, կողմնորոշումը, մտածելակերպը փոխում են ավելի արագ, քան շապիկը: Երկրապահներին համախմբելով մեկ կառույցի՝ ԵԿՄ-ի մեջ, ես շատ ավելի մեծ նպատակ ունեի, քան այդ ուժը ապագայում քաղաքական դաշտում փորձարկելն է: Այդպես տեսան ու գնահատեցին շատ քաղաքական գործիչներ և ուժեր: Ճշմարտությունը մեկն էր՝ Վազգեն Սարգսյանը երկրապահներին առաջնորդելով պատերազմի դաշտ, չուզեց նրանց մենակ թողնել խաղաղության մեջ, ուր նրանք ավելի անօգնական էին, խաբված, նաև զինված էին, հետևաբար՝ վտանգավոր: Այս երկրին արյուն տված երկրապահին դժվար չէր վրեժխնդրության և քաղաքական խաղերի գործիք դարձնելը, ինչպես պատահեց հարևան հանրապետություններում: Մենք խուսափեցինք զինված ընդհարումներից, զենքը, որ երկրապահի կյանքի մի մասնիկն էր դարձել, իմ կոչով, առանց ընդգծված ըմբոստությունների, վերադարձվեց պետությանը: ԵԿՄ-ն նպաստեց, որ երկրապահը իր դժգոհությունները գիտակցաբար և քաջությամբ մարսի: Վազգեն Սարգսյանին չհասկացան կամ չուզեցին հասկանալ: Չգնահատեցին կամ չուզեցին գնահատել: Իսկ ես ճիշտ էի:

-Երկրապահի մասնակցությունը 1996-ի դեպքերին համարու՞մ եք ճիշտ:

 -1996-ին իրադարձությունները ծավալվեցին առանց երկրապահի մասնակցության: Երկրապահը ականատես եղավ արդեն կատարված փաստին: Քաղաքական խաղերի արդյունքում, երբ վտանգվում է պետականությունը, երկրապահը չէր կարող քնած մնալ: Վերջիվերջո, իր արյամբ է կերտվել այդ պետականությունը:

-Ինչու՞ քաղաքականացվեց երկրապահը:

-Հանրապետության քաղաքական կյանքի հետագա զարգացումները ստիպեցին, այո, ստիպեցին, որ երկրապահը քաղաքականություն մտնի: Մի անգամ բանակի առնչությամբ ասել եմ՝ պաշտպանության նախարարը խառնվում է քաղաքականությանը, որպեսզի բանակը չխառնվի քաղաքականությանը: Իվերջո, ես Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարարն եմ: Ոչ մի եվրոպական երկրում գիշերով պաշտպանության նախարարի տուն չեն մտնում և ասում. «Քո մարտակոչով մեր որդիները կռվեցին և զոհվեցին, որպեսզի նրանց զավակները հա՞ց մուրան»… Ես ՀՀԿ համագումարում ասացի՝ հանրապետության առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը մեզ վրա շատ մեծ պատասխանատվություն թողեց:



Մենք դեռ պետք է ապացուցենք՝ ճիշտը ի՞նքն էր, թե՞ մենք: Ժողովուրդը իշխանափոխության պատասխանատվությունը իր կամքով թողեց երկրապահի վրա՝ խթանելով նրա քաղաքականացման ընթացքը: ՀՀԿ-ի հետ միավորվելով, քաղաքական դաշտ թափանցելու երկրապահների որոշումը նույնպես կարևոր քայլ էր: Երկրապահների մեջ գերիշխողը չկուսակցականացվող տարրն էր: Իր կոչման շուրջը խմբված կառույցը, ԵԿՄ-ն կուսակցություն հռչակելը սխալ կլիներ և տրոհման առիթ կդառնար: Բացի այդ՝ ԵԿՄ-ն այնքա՛ն գործ ունի անելու: Եթե քաղաքականություն, ուրեմն՝ լիարժեք: Այսպես մենք փորձեցինք տիրանալ կենտրոնական դաշտին: Քաղաքականության մեջ դամ բռնողի դերին երբեք չենք հավակնել: Եթե «Միասնություն» դաշինքը չկայանար, ընտրություններին չէինք մասնակցի: Սա՝ միանշանակ:

-«Միասնություն» դաշինքի ապագան՝ Ձեր կարծիքով:

-Մեկ բառով՝ հեռանկարային: Կարճ տարածության համար ձևավորված դաշինքները չեն կարող արդյունավետ լինել: Երկու կուսակցություններն էլ՝ Հանրապետականը և հատկապես Ժողովրդականը, լուրջ ձևավորման փուլում են: Կուսակցությունների կայացման ընթացքում ավելի ընդգծված և որոշիչ է լինելու երկու անհատ-առաջնորդների դերը: Կարեն Դեմիրճյանը և ես հեշտությամբ չենք հանգել դաշինքի գաղափարին: Հարցազրույցի սկզբում ասացի, որ Հայաստանը մեկ գաղափարի երկիր է: Մենք տարբեր մարդիկ ենք, մեր աշխարհընկալումները մասամբ տարբեր են, բայց մեզ միավորում է ընդհանուր ցավը:

-Ձեզ չե՞ն մեղադրում, որ անցյալ տարի նախագահական ընտրություններում հակառակ բարիկադներում էիք, իսկ այսօր բարեկամ եք:

-Այո, մենք հակառակ բարիկադներում էինք, բայց թշնամական բարիկադներ չէին, մեզ առաջնորդում էր նույն ցավը, ինչ այսօր: Առողջ մրցակցություն կար մեր միջև, ինչը մաղթում եմ բոլորին: Այս դաշինքը կայացել է և կայանալու է՝ դրդապատճառները առողջ են, նպատակը՝ հստակ և միակամ: Ինձնից և Դեմիրճյանից, որպես անհատներ, շատ բան է կախված, որովհետև, ինչպես ասում են, ձուկը գլխից է հոտում կամ չի հոտում:

-Ձուկը գլխից է հոտում, բայց, կարծեմ, պոչից են մաքրում:

-Հոտած ձուկը գցում են, չեն մաքրում:

-Ընդդիմադիր թերթերը գրում են, որ ձեր դաշինքը այսօրվա նախագահի դեմ է:

-Դա երևի լրագրողների գյուտն է: Հետո, կարծեմ Տոլստոյն է ասել. «Каждый понимает по мере своей испорченности»: Ավելի փափուկ ասեմ՝ ամեն մարդ աշխարհը իր սրտի չափ գիտի: Ես ծածուկ քաղաքական դաշինքների երբեք չեմ ձգտել: Այդ մարդը չեմ: Նախագահի և իմ հարաբերությունների մասին ես ՀՀԿ համագումարում ասել եմ: Բարձրաձայն եմ ասել և վերջին անգամ եմ այդ մասին խոսում:

-Ամբողջ հասակով քաղաքականություն մտնելու պատճառը Դուք համարում եք այդ քաղաքականության մեծ բացթողումը, ո՞րն է դա:

-Այդ բացթողումը ոչ այնքան քաղաքական դաշտում է, որքան սոցիալական: Չնայած՝ շաղկապված են: Դեռևս 1996-ին տարեմուտի հարցազրույցում ասել եմ, որ մեր բանակն իր ծավալով, որակով և հավակնություններով առաջ է անցել տնտեսությունից, և եթե տնտեսությունը ետևից չհասնի, վատ է լինելու: Անցել է երեք տարի: Տնտեսական և սոցիալական դաշտում վիճակն ավելի է վատացել: Ռոբերտ Քոչարյանի վարչապետության օրոք ինչ-որ տեղաշարժեր եղան: Կարծես թե ինչ-որ բան ստացվում էր: Բայց, ցավոք, տնտեսության աշխուժացման այդ երանելի պահերը կարճ տևեցին: Սոցիալական դաշտը գնալով բարոյալքվեց, խորացան շերտավորումները, մեծացան բևեռացումները, լարվածությունը ուժեղացավ: Ամենասարսափելին՝ հետզհետե սկսեց մարել պատերազմը շահած երկրի ոգին, որը հղի է անկանխատեսելի հետևանքներով: Այդ պայմաններում, երբ վտանգի տակ է դրվում նաև երկրի պաշտպանունակությունը, պաշտպանության նախարարը իրավունք չունի ձեռքերը ծալած նստել և պատճառաբանել, որ ինքը պատասխանատու չէ տնտեսության համար, կամ ինքը քաղաքականությամբ զբաղվելու իրավունք չունի: Ոչ ոք չէր ներելու ինձ՝ քայքայվող երկրի դիտորդի դերը ստանձնելու համար: Համոզված եմ, որ քայքայման ընթացքը կանխելու միջոցներ կան: «Միասնություն» դաշինքն այդ համոզվածությունն ունի:

-Չե՞ք վախենում դարձյալ վճռական մենակ մնալուց:

-Ոչ: Այդ փուլն արդեն անցել եմ: Իմ մենակության մեջ երկիր ազատագրած զինվորի հավաքականությունը կա: Ես իմ զոհված ընկերների քաջալերանքն ունեմ վճռական քայլերի դիմելու համար:

-Երկրի ընդհանուր հոգսը Ձեզ վրա վերցնելով՝ վտանգում եք Ձեր արդեն վաստակած հեղինակությունն ու փառքը:

-Եթե երկիրը քայքայվի և կորցնենք մեր ձեռքբերումները, ոչ ոք Վազգեն Սարգսյանի հեղինակության ու փառքի մասին խոսելու սիրտ չի ունենա: Ես չեմ ուզում, որ իմ մասին ափսոսանքով ու հառաչանքով խոսեն: Զորավարի կիսատ կենսագրություններ շատ ենք ունեցել, բավական է: Ես պատասխանատվությունից չեմ վախենում և համոզված եմ, որ ելք կա: Մենք վճռական մենակի Ռուբիկոնն անցանք մեր անկախացումից անմիջապես հետո՝ 1991-1992-ին: Երկրորդ անգամ՝ այս իշխանափոխության ժամանակ: Շատ-շատերը աղետ էին կանխագուշակում՝ չեղավ: Պետականորեն մենք արդեն շատ անակնկալներ ենք մարսել: Ավելի մեծ փորձություններ դժվար թե մեզ հրամցնեն, եթե ինքներս մեզ չհրամցնենք: Ղարաբաղի հարցում մենք մեր դիրքորոշումն ունենք և ցավալի լուծումների չենք գնա: Եթե գտնվի արդար լուծում, պոպուլիզմի կուլ չենք գնա, ինչ-որ հարցերում ժողովրդին կարելի է համոզել: Պետության ղեկավարներն ու քաղաքական գործիչները գոյություն ունեն այդ խնդիրները խելամիտ լուծելու համար:

-Հանրապետության առաջին նախագահը այդ բաց պոպուլիզմի՞ն տուրք տվեց:

-Հանրապետության առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը չափազանց պրագմատիկ մարդ է: Նրա այդ հատկանիշը մեզ 1991-1995-ին փրկեց: Բայց հետագայում այդ պրագմատիզմի տևականությունը նույնքան վտանգավոր դարձավ, որքան պոպուլիզմը: Իմ այդ մտահոգությունը ես նրան ասել եմ:

-Ձեր գնահատականը՝ Հայաստանը 20-րդ դարի սկզբին և վերջին: Ի՞նչ ունեցանք, ի՞նչ կորցրինք և ի՞նչ կարող ենք ունենալ:

-Համոզված եմ, որ 20-րդ դարը հայերիս համար հաղթանակած դար էր: Ինչու՞: Փորձեմ բացատրել: 20-րդ դարը մենք սկսեցինք պետականության իսպառ բացակայությամբ, եղեռնով, պետություն ստեղծելու անհաջող փորձերով, համաշխարհային առաջին պատերազմում ոտատակ ընկնելով: Բայց եկեք մտածենք՝ այդ ո՞ր մի դարում ենք ծլել-ծաղկել-զորացել: Տիգրան Մեծին հանգիստ թողնենք, մեր հազարամյա մշակույթն էլ փրկության դրոշի պես չպարզենք: Մի՞թե մեր պատմությունը շարունակական նվաստացումների, տևական, հյուծիչ եղեռնի և համակերպության պատմություն չի եղել: Մեր հպատակ թագավորների (թագավորի հպատակս ո՞րն է) աղերսագրերը կարդալով մենք պետականության պատրանքներ ենք փայփայել: Եվ ո՞վ է ասում, որ մեր մշակույթը երբեք ավելի վատ վիճակում չի եղել, քան հիմա: Կամ այդ ե՞րբ ենք կանոնավորված-համակարգված մշակույթ ունեցել, որ արդեն չունենք: Հատուկենտ հանճարների փայլատակումները միմիայն պատմությունն են սնել, ժողովրդի արյան մեջ չեն մտել: Մշակույթը գաղափարների, մտքերի, տաղանդների, հանճարների հավաքականություն է, ընթացք, հաջորդականություն և զարգացում ունի, և, ներծծվելով ազգի հավաքական գիտակցության մեջ, ձևավորում է մթնոլորտ:

20-րդ դարում համարում եմ մեզ հաղթանակած, որովհետև ստեղծվեց պետականություն, ինչպես էլ կոչելու լինենք մեր պետությունների անունները՝ Հայաստանի առաջին հանրապետություն, որ, ցավոք, շատ շուտ կործանվեց, Հայաստանի Սովետական Սոցիալիստական Հանրապետություն և մեր այսօրվա պետությունը: ՀՍՍՀ-ի մասին իմ կարծիքն ամենևին չի համընկնում այսօրվա իշխող կարծիքին: Որքան էլ շահարկումների տեղիք տա, պիտի ասեմ, որ միակուսակցական հանրապետությունը իր ժամանակին հայերիս պետականություն ունենալու, մեր ողնաշարը շտկելու միակ ձևն էր:

-Համարե՞նք, որ անցումային շրջաններում երկրին բռնապետ է պետք:

-Ես բռնապետության ջատագովը չեմ, բայց արձանագրենք եղածը: Անցումային այդ փուլում վիճակը շտկելու լավագույն ձևը դա էր:

-Հիմա էլ ենք անցումային փուլում, մեզ բռնապե՞տ է պետք:

-Դարասկզբի հետ համեմատության եզրեր չկան, փառք Աստծո, պետություն ունենք, պետականություն ունենք, աշխարհում ճանաչված ենք մեր պատմությամբ, հաղթանակներով: Հիմա մեզ ժողովրդավարություն է պետք: Ճիշտ և խորապես ընկալված ժողովրդավարություն: Միավորող, կենտրոնաձիգ ժողովրդավարություն և ոչ թե պետությունը տրոհող, երևութական ժողովրդավարություն: Իսրայելի Սահմանադրության նախաբանի մեջ ասվում է, որ Իսրայելը այդ տարածաշրջանում կարող է ապրել և հաղթել, եթե դառնա իսկապես ժողովրդավարական պետություն, որովհետև դա այն երևույթն է, որ հարևան պետությունները երբեք չեն ունենալու, և այդ դաշտը միակն է, որտեղ Իսրայելը կարող է հարևան պետություններին հաղթել: Ուսանելի գաղափար է, հակված եմ հավատալու, որ մեր պարագայում նույնպես կիրառելի է:

-Ուրեմն՝ ի՞նչ սպասելիքներ ունենանք 21-րդ դարից:

-Կան վճռական պահեր ժողովուրդների և պետությունների կյանքում, երբ անհրաժեշտությունը ծնում է հզոր գաղափարներ և այդ գաղափարները իրագործող ուժեղ անհատներ, որ իզորու են ժողովրդին առաջնորդելու: Հազվագյուտ բարեբախտություն է, երբ ժամանակը, ժողովուրդը և առաջնորդողները գտնում են իրար: 1988-ին այդ հրաշքը, կարծես թե, կատարվեց: Ափսոս, շատ կարճ տևեց: 21-րդ դարում ձգտելու ենք վերագտնել այդ փափագելի եռամիասնությունը:

-Հետագա տարիներին ո՞ր բաղադրիչը խախտեց միասնությունը:

-Թերևս անհանդուրժողականությունը:

-Ու՞մ և ու՞մ նկատմամբ:

-Առաջնորդների փոխհարաբերությունները: Հավակնությունները ու փորձի պակասը մեզ տրոհեցին: Իշխանության բեռը այնքան արագ և ծանր նստեց մեր ուսերին, որ անգամ իշխանության գալու և իշխանությունից գնալու փորձն ու արժեքը չիմացանք:

-Ժողովուրդը ի՞նչ պիտի աներ, որ չարեց:

-Ժողովրդին եթե ճիշտ ուղղություն տաս, ճիշտ ընթացքով էլ կգնա: Հատկապես մեր ժողովուրդը, որ իր գենով, իր տեսակով, իր մշակույթով ավելի ընկալունակ է և ավելի ուժեղ:

-Ժողովրդի հետ հարաբերվելու տեղեկատվության և քարոզչության համակարգեր գոյություն ունեն, որոնք պարտավոր են ժողովրդի և պետության փոխըմբռնումն ապահովել:

-Լիովին համաձայն եմ քեզ հետ և ինքս հատկապես կարևորում եմ այդ համակարգի գործունեությունը: Առաջին խնդիրը պիտի լիներ ժողովրդին բացատրել, թե ի՞նչ է կատարվում երկրում: Ի՞նչ է ուզում իշխանությունը, մենք չկարողացանք դա անել:

-Ինչպիսի՞ն են մամուլի և բանակի առնչությունները: Մամուլն օգնու՞մ է բանակին:

-Ցավալի հարց ես տալիս: Նախկինում զբաղվելով լրագրությամբ և գիր-գրականությամբ, ես, ավելի քան որևէ մեկը, կարևորում եմ մամուլի դերը պետության կայացման գործընթացում: Բանակը մամուլի աջակցության կարիքը զգում էր և զգում է: Բայց պետք է խոստովանեմ՝ չստացվեց մեր համագործակցությունը: Բանակը իր հզորությամբ և վերքերով բացվեց լրագրողների առաջ: Նրանք տեսան միայն վերքերը: Իրենք լինելով այս հասարակության անդամը, որի ծնունդն է բանակը, չփորձեցին և չուզեցին դառնալ բանակի և հասարակության մերձեցման կամուրջը: Մեր ցավերը մեղմելու փոխարեն՝ աղմկեցին դրանց մասին: Բանակ մտան օտարի պես, ՕԲԽՍՍ-ի ռևիզորի կեցվածքով: Բանակը գովերգողների կարիք չի զգում: Մեզ ջերմություն է պետք, սրտացավություն: Լրագրողների հետ հանդիպման ժամանակ, ինքս ինձ և լրագրողներին ստուգելու համար, հրապարակեցի թվեր և հայտարարեցի, որ գաղտնի են և հրապարակման ենթակա չեն: Եվ ի՞նչ… Հաջորդ օրը հրապարակվեցին: Բանակի և մամուլի այսպիսի համագործակցություն պետք չէ ոչ բանակին, ոչ հասարակությանը, ոչ էլ մամուլին: Խոսքս չեմ ընդհանրացնում ամբողջ համակարգի համար: Կան սրտացավ լրագրողներ և նրանց խոսքը՝ դրական, թե բացասական, կարևորում ենք:

-Ինչու՞ այսօր մեր կողքին չկան կենդանի «Ազգային հերոսներ»: Ինչու՞ մենք դեռ առաջնորդվում ենք «Գնա մեռի, արի՝ սիրեմ» սկզբունքով:

-Նուրբ հարց է: Կարծում եմ՝ այս փուլի համար ճիշտ ենք վարվում: Առաջին կենդանի «Ազգային հերոսից» հետո հայտնվելու են տասնյակ մարդիկ, որ իրենց համարելու են չգնահատված և անիրավված: Վերջապես՝ դեռ չի ավարտվել պատերազմը: Երբ հաղթանակը քաղաքական ձևակերպում ստանա, կրքերը հանդարտվեն, կարժևորվեն բոլորը: Ես չափազանց բարձր եմ գնահատում «Ազգային հերոս» կոչումը և համարում եմ, որ արդյունք պիտի լինի ապրված կյանքի հանրագումարի:

-Նախընտրական պայքարը հատում է հասարակածը: Ձեր տպավորություններն ու ակնկալիքները:

-Լարվածությունը շատ ավելին է, քան նախորդ ընտրությունների ժամանակ, բայց ընթացքը առայժմ առողջ է: Հայհոյանք չկա, ընդգծված անհանդուրժողականություն չկա: Կարծում եմ՝ այս մթնոլորտի ձևավորմանը նպաստեց ՙՄիասնություն՚ դաշինքի ծնունդը: Քաղաքական երկու հիմնական ուժերի դաշինքի հիմքում, հուսով եմ, որ կունենանք արդար ընտրություններ, որի կարիքը մեր ժողովուրդը զգում է: Եթե չկարողանանք ապահովել արդար ընտրություններ, ժողովուրդը վերջնականապես կհիասթափվի հաղթողից էլ, պարտվողից էլ: Հույս ունեմ, որ խորհրդարանում մեծամասնություն կունենանք: Առանց մեծամասնություն կազմող քաղաքական այդ ուժի՝ հնարավոր չէ քաղաքականություն իրականացնել: Խորհրդարանը պիտի նախագահի հետ միասին ձևավորի կառավարություն և ամրագրի միմյանց նկատմամբ փոխադարձ պատասխանատվությունը:

-Մտավախություն կա, որ չի կանխվի «հեղինակությունների» մուտքը խորհրդարան: Չե՞ք կարծում, որ դա կթուլացնի խորհրադարանը:

-Քիչ առաջ խոսում էինք արդար ընտրություններ ապահովելու մասին: Ոչ մեկի մուտքը խորհրդարան կոպտորեն արգելակելու իրավունք չկա և հարկ չկա: Չեմ կարծում, որ այդ մտավախությունը իրական հիմքեր ունի: «Հեղինակություն» ասածը, եթե քրեական տարրեր չունի, այնքան էլ վախենալու չէ: Վերջիվերջո, քարոզչական միջոցներ կան, որ ժողովրդին ուղղորդում են ճիշտ ընտրություն կատարել: Պատգամավորը, այո, պետք է հեղինակություն լինի՝ այդ բառի ճիշտ իմասով:

-Ինչպիսի՞ն կլինի Հայաստանը 2000-ին՝ Ձեր պատկերացմամբ:

-Իսկ ի՞նչ պիտի փոխվի մի քանի ամսում: Եթե զգայական ընկալումը մի կողմ դնենք, 21-րդ դարից մեծ ակնկալիքներ ունեմ: Մեծ հույսեր եմ կապում այս ընտրությունների հետ: Ժողովրդի իրական վստահությունը ունենալու դեպքում շատ բան կարելի է անել: Հանրապետության քաղաքական կյանքը կարելի է քաղաքակիրթ հունի մեջ առնել: Ճիշտ, խելամիտ և կամային քայլեր են պետք մեր համաշխարհային դիմադրունակությունը մեծացնելու համար: Հայաստան-սփյուռք փոխհարաբերություններին նորոգ և ողջամիտ հայացք է պետք: Աշխարհի ամեն անկյունում ապրող և իրեն հայ համարող մարդը պիտի շնչի այս երկրի, այս պետականության շահերով և իմանա, թե ինչպես օգտակար լինել նրան: Վստահ եմ, որ 21-րդ դարասկզբում ձևավորվելու է հայի մի տեսակ, որ իր ազգային գաղափարախոսության կրողն է լինելու՝ զերծ թերարժեքության մտավախությունից, համարձակ, լիասիրտ, թիկունքին՝ արժանապատիվ պատմություն, առջևում՝ տարածություն:

***

…Դիլիջանից դուրս եկանք գիշերվա (թե լուսաբացի) չորսի կողմերը, վեցի կողմերը հասանք Երևան: Ավանի առաջին խաչմերուկում, դատարկ փողոցում, ոստիկանը կանգնեցրեց մեր մեքենան, որ ոչ մի խախտում չէր արել: Ես կծկվել էի մեքենայի հետնամասում ու փակել աչքերս, ականջներումս Վազգեն Սարգսյանի ձայնն էր, մտածում էի՝ ե՞րբ եմ հասցնելու ձայնագրությունը հանել, կհաջողվի՞ գոնե մի քանի ժամ քնել և… փակ աչքերով լսում եմ.

-«Հայաստանի Հանրապետություն» թերթի՞ց եք: Անահիտ Ադամյանը ձեզ հե՞տ է:
Վարորդը, որ դուրս է եկել մեքենայից, հաստատում է ու հարցնում՝ ի՞նչ եմ խախտել, ի՞նչ է եղել: Նրա հարցերը մնում են անպատասխան, հնչեղ ձայնով, որ դատարկ փողոցում, գիշերային լռության մեջ արձագանքվում ու տարածվում է, նա արտաբերում է.

-Հայաստանի Հանրապետության պաշտպանության նախարար Վազգեն Սարգսյանի հրամանով Անահիտ Ադամյանին է հանձնվում այս ծաղկեփունջը և նախարարի շնորհակալությունը: Բարի ճանապարհ:

Ես կորչում եմ շքեղագույն ծաղկեփնջի մեջ ու… լացս է գալիս:

Կարդացեք նաեւ.

Վազգեն Սարգսյան. Պետություն են ստեղծել այն ժողովուրդները, որոնք պատերազմի կես ճանապարհին չեն հոգնել

Վազգեն Սարգսյան. Իմ նպատակի ճանապարհին ոչ ոք ինձ լռեցնել չի կարող

Վազգեն Սարգսյան. Այլեւս ժամանակ չկա փորձեր անելու, պիտի գործ անել՝ տիրոջ պես

Վազգեն Սարգսյան. Եթե «Միասնություն» դաշինքը չկայանար, ես ընտրություններին չէի մասնակցի

Շարունակելի:

Անահիտ Ադամյանը բանասիրական գիտությունների թեկնածու է, պետական դասի խորհրդական 2-րդ աստիճանի:

Սյունակում արտահայտված մտքերը պատկանում են հեղինակին եւ կարող են չհամընկնել Մեդիամաքսի տեսակետներին: