2018 թվականի հուլիսին գրել էի Լիդիանն ու վարչապետը՝ հին ու նոր Հայաստանների հատման կետում սյունակը, որն այսպես էր ավարտվում.

«Կառավարությունը եւ վարչապետը պետք է հասկանան, որ այս խնդիրը լակմուսի թուղթ է իրենց համար՝ ազնիվ գործարարների եւ խոշոր ինստիտուցիոնալ ներդրողների հետ հարաբերություններ կառուցելու հարցում: Եվ ոչ միայն այդ հարցում: Ի վերջո, ո՞վ է որոշումներ կայացնում Հայաստանում՝ վարչապետն ու կառավարությունը, թե կասկածելի նպատակներ ունեցող մի քանի տասնյակ մարդիկ»:

Այն ժամանակ դեռ հույսեր կային, որ հասարակական ահռելի աջակցություն վայելող Փաշինյանը «ակտիվիստների» եւ նրանց տարատեսակ հովանավորների առջեւ չի ընկրկի եւ չի զրկի երկիրը բոլոր առումներով կարեւոր նախագծից: Այդ հույսերը սին էին:

5 տարի երկրի տնտեսության համար կարեւորագույն նշանակություն ունեցող նախագիծը մնաց արգելափակված, բաժնետերերը կորցրեցին միլիոնավոր դոլարներ, Հայաստանը՝ ներդրումային գրավչությունը: Բայց ո՛չ Փաշինյանը, ո՛չ էլ նրա կառավարության անդամները որեւէ պատասխանատվություն չկրեցին նրա համար, ինչը պետք է դասագրքերում ներկայացվի որպես պետական կառավարման խայտառակ օրինակ:

Ժամանակին Ամուլսարի մասին պաշտոնյաների իրարամերժ հայտարարությունների մի ամբողջ հավաքածու էի ներկայացրել: Այսօր էլ դրանք կարդալով, փշաքաղվում եմ՝ գիտակցելով, որ Հայաստանը ղեկավարում են մարդիկ, որոնք տարրական կառավարչական հմտություններ չունեն:

Ես, իհարկե, այլեւս միամիտ չեմ եւ չէի ակնկալում, որ 2023թ. փետրվարի 22-ին, երբ հայտարարվեց Ամուլսարի ծրագրի փաստացի  «վերակենդանացման» մասին, Նիկոլ Փաշինյանը կամ նրա թիմակիցները ներողություն կխնդրեն 5 տարի Հայաստանը միլիարդավոր դրամներից զրկելու համար (որոնք կարող էին ուղղվել բանակին, կրթությանը, ենթակառուցվածքներին): Բայց նաեւ չէի սպասում, որ էկոնոմիկայի նախարարը գործարքը փաստացի կներկայացնի որպես իրենց կառավարության մեծ ձեռքբերում: Մյուս կողմից, ինչո՞ւ եմ զարմանում, եթե նույն նախարարը կարող է երկնիշ տնտեսական աճ խոստանալ, իսկ հետո ասել, որ «կատակել» է:

Արդարության դեմ չմեղանչելու համար արձանագրենք, որ եթե չլիներ Սերժ Սարգսյանի իշխանության քողարկված, երբեմն էլ՝ բացահայտ հակազդեցությունը, Ամուլսարի ծրագիրը կարող էր գործարկված լինել նախքան 2018 թվականը: Բայց հենց այստեղ է ամենամեծ խնդիրն ու պարադոքսը: «Նախկինների» ժամանակ նախագիծը ուշացվեց, քանի որ «Լիդիանի» ղեկավարները հրաժարվում էին կաշառք կամ «փայ» տալ: «Ներկաների» ժամանակ նախագիծը արգելափակվեց, որովհետեւ Փաշինյանը հրաժարվում էր հավատալ, որ «նախկինների» ժամանակ հնարավոր էր ստանալ բոլոր թույլտվություններն՝ առանց կաշառքի: Ու ստացվում է, որ եթե ժամանակին «Լիդիանի» ղեկավարները պակաս սկզբունքային գտնվեին ու «սովորական ճանապարհով» գնային, ապա նախագիծը վաղուց պատրաստ կլիներ եւ կխուսափեր 5-ամյա քաշքշուկից:

Արա Թադեւոսյանը Մեդիամաքսի տնօրենն է: