Կանգառում կանգնած՝ Մարինեն ամուր պահել էր 8-ամյա որդու ձեռքը, ու մտքում լուռ հույս էր փայփայում, որ 28 համարի ավտոբուսը շատ չի ուշանա։ Արդեն 4 տարի նա միայնակ է մեծացնում որդուն։ Մշտական աշխատանք չունի, պետությունից աջակցության համեստ նպաստ է ստանում, ծնողներն իրենց հնարավորությունների սահմաններում ամեն ամիս արտերկրից աջակցում են։

Ամիսը սկսվել էր, բայց նպաստը դեռ չէր ստացել, ծնողների օգնություն էլ մի փոքր ուշանում էր, ու նա տղային դպրոց տաքսիով տանելու համար գումար չուներ։ Մարինեն կանգնած էր բարդ ընտրության առաջ. կամ այս ամիս որդուն դպրոց ընդհանրապես չտանել, կամ ռիսկի դիմել տրանսպորտից օգտվել:

Ավտոբուսը շատ չուշացավ, ու, ի ուրախություն Մարինեի, ներսում նստելու տեղեր դեռ կային։

«Հաջողում է նա, ով չի՛ վարանում եւ փորձում է», - մտքում ինքն իրեն քաջալերեց նա։

Ավտոբուսում նստած՝ նա բաց չէր թողնում որդու ձեռքը. այդպես ապահով է։ Երկու կանգառ անց, երբ իջան դպրոցի մոտ, որդին մոր ձեռքը բաց թողնելու եւ փախուստի մի քանի փորձ արեց, բայց Մարինեն արդեն գիտեր, թե ինչպես վարվել նման իրավիճակներում:

4 տարեկանում Արեգի մոտ ախտորոշվել էր աուտիզմի սպեկտրի խանգարում։ Երեխան ունի զարգացման առանձնահատկություն, խոսքի հապաղում։ Եվ որքան էլ Մարինեն փորձեց ամուսնուն եւ նրա ընտանիքին բացատրել, որ աուտիզմը հիվանդություն չէ, այլ զարգացման առանձնահատկություն, դա չհամոզեց Արեգի հորը մնալ ընտանիքում։

Արդեն մի քանի տարի Մարինեն ամեն օր որդու հետ միայնակ է անցում է ոչ միայն դպրոցի, այլեւ կյանքի բոլոր ճանապարհները։

Վերջերս Արեգին տեղափոխել էր նոր դպրոց։ Նախորդ դպրոցում տղան չհարմարվեց, դպրոցական միջավայրն ու անձնակազմն էլ առանձնապես նպաստավոր չէին երեխայի ներառման համար։ Դպրոցի տնօրենի՝ «գուցե ավելի լավ է՝ ձեզ չտանջեք, ու երեխային ընդհանարպես չբերեք» արտահայտությունից հետո, Մարինեն որոշեց․ Արեգը կգնա դպրոց, բայց ոչ այդ մեկը։

Լուսանկարը` Catherine Olivier