Ազգեր, ժողովուրդներ, կրոններ… Մեծաքանակ կաղապարների միայն մի փոքր մասը, որ ստեղծեցին մարդիկ առավել պաշտպանված լինելու եւ իրենց գոյությունը ապահովելու համար:
Մինչդեռ նույն այդ կաղապարները սկսեցին էլ ավելի վտանգել նրանց գոյությունը: Ու մարդուն մարդուց փրկելու համար սկսեցին ձեւավորվել նոր կաղապարներ, որոնք, ի տարբերություն նախորդների, կոչված էին ընդգծելու նրանց ընդհանրություններն ու միավորելու նրանց: Հենց այդ նոր կաղապարների շարքում սկսեցին շողալ մարդասիրությունը, հարգանքը մարդու հիմնարար իրավունքների նկատմամաբ ու դրանք իրենց ձեւավորման եւ գործունեության անկյունաքարը դարձրած կազմակերպությունները: Ու որքան էլ որ դժվար լիներ նրանց ճանապարհը, նրանք շարունակեցին իրենց բռնած դժվարին ուղին՝ իրենց շարքերում ունենալով մարդասիրության գաղափարներով տոգորված, ինքնամոռաց նվիրված ու անշահախնդիր անձնավորությունների:
Իսկ ի՞նչ է մարդասիրությունը: Բա՞ռ, արտահայտությու՞ն, անիմաստ հերյուրա՞նք, թե՞ գաղափար. գաղափար, որը առաջ է մղում շատերին, ովքեր անկարող են անտարբեր մնալ: Ամենապարզ ու հասարակ բացատրությամբ մարդասիրությունը մարդկանց սիրելու, իսկ ավելի շուտ՝ հարգելու կոչ է, խոստում եւ երաշխիք: Մարդկանց հավասար տեսնելու, դատելու եւ վերաբերվելու, օգնելու եւ սատարելու, հասկանալու, որ նշանակություն չունի նրաց ոչ մի տարբերակիչ հատկանիշ, նշանակություն ունի միայն այն, որ նա հենց այդ պահին զգում է քո օգնության կարիքը:
Մարդասիրությունը նաեւ մարդ լինելու արվեստ է: Ու որքան էլ տարօրինակ թվա, մարդասիրությունը չի սահմանափակվում մարդու նկատմամբ մեր վերաբերմունքով: Մարդասիրությունը պահվածք է, դաստիարակություն եւ հարգանք ամեն ինչի, ամեն կենդանի արարածի ու անշունչ գեղեցկության նկատմամբ: Հիրավի մարդասերը երբեք չի կարող իրեն թույլ տալ վնասել կենդանիներին, բնությանը ու բնության մի մասնիկը կազմող մարդուն: Ահա եւ տիեզերական մարդը, որի բարոյախոսության հիմքերը կարելի է գտնել բոլոր կրոնների հիմքում:
Իսկ ո՞վ կարող էր մարդասիրության առավել վառ օրինակ լինել, քան մերօրյա հերոսների նոր շքերթը, որոնց փոքրաթիվ, բայց մեծահոգի ու համընդգրկուն խմբին կարելի էր հանդիպել Երեւանում ապրիլյան «ավրորայական» օրերին:
Ու ի՞նչ կարելի էր սովորել նրանցից՝ տեսնելով նրանց պարզ, հասարակ պահվածքը, անկեղծ ժպիտներն ու ջերմությամբ ու սիրով լի հայացքները: Մարդիկ, որոնք իսկական նվիրյալներ էին, որոնք տվել էին ամեն ինչ, կորցրել իրենց ընտանիքի անդամներին ու վերագտել մի նոր մեծ ընտանիք՝ հանձինս նրանց շնորհիվ փրկվածների եւ մարդասեր աշխարհի: Մարդիկ, որոնք օգնում են բոլորին ու չեն տարբերում ո՛չ ազգություն, ո՛չ հավատ, ո՛չ ճիշտ ու ո՛չ սխալ, նրանք պարզապես տեսնում են մարդուն…
Մայր, որը կորցրել էր երեխաներին եւ շարունակում է փրկել եւ խնամել իրեն օտար մանուկների, կին, ով կյանքին սպառնացող վտանգի պայմաններում շարունակում է փրկել մերօրյա ստրկության զոհերին, հոգեւորական, ով Աստծո տանը ապաստան է տալիս Աստծո հետեւորդներին եւ ընդդիմադիրներին, բժիշկ, ով իր երդմանն հավատարիմ բժշկում է հարյուր հազարավոր մարդկանց:
Եվ ով կարող է դեռ ասել, թե կարեւոր է ազգությունը, կրոնը, սոցիալական կարգավիճակը… Ի վերջո բոլորս էլ ծնվում ենք որպես մարդ արարած ու հեռանում նույն կերպ՝ որպես պարզապես մարդ:
Իսկ մենք՝ բոլորս՝ այդ անհատ մարդիկս, փոխկապակցված ենք, ու անտարբերությունը երկրագնդի մեկ այլ ծայրում կատարվող անմարդկային վայրագությունների նկատմամբ վաղ թե ուշ ծնում է նման վայրագություններ նաեւ մեր տան առաջ: Իսկ նեղ ազգային շահերի ու խաղաղության կողքին, երբեմն կարելի է տեսնել համայն աշխարի բարեկեցությունն ու խաղաղությունը, հավատալ, որ հնարավոր է հասնել եղբայրության, որին ձգտել են շատ ու շատ մտածողներ, որի համար պայքարել ու զոհվել են շատ ու շատ երազողներ, որի համար ստեղծվել են ազգայինը մի կողմ դրած կառույցներ:
Մեր կրոնը կամ ազգությունը չէ, որ որոշում է մեր քայլերը եւ թե ով ենք մենք, այլ մենք ենք, որ որոշում ենք՝ ինչպես գործել:
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: