2017 թվականին Երեւանում ցուցադրվում էին լուսանկարիչ Գագիկ Հարությունյանի գործերը: Մեդիամաքսի խնդրանքով Գագիկ Հարությունյանը պատմել է լուսանկարներից մի քանիսի ստեղծման պատմությունը:

Ցուցադրության 16 օրերի ընթացքում Գագիկ Հարությունյանն առավոտյան, ինչպես ինքն է ասում, վազում էր Նկարիչների միություն ու երբեմն բոլորից աննկատ հետեւում այցելուների արձագանքին:

Գագիկ Հարությունյանը 1990-ականներին լուսանկարչությունից, որպես մասնագիտություն, հրաժարվել էր. դժվար էր ընտանիքի կարիքները հոգալ:

«Մտածեցի՝ ազգս առեւտրով է զբաղված, նրան պետք են ամուր, մեծ ճամպրուկներ»: Ճանաչված լուսանկարիչը սկսում է ճամպրուկներ կարել՝ ընթացքում սովորելով նոր արհեստի նրբությունները:

Շուշիի ազատագրումից հետո Գագիկ Հարությունյանն ընկերոջ հետ մեկնում է Ղարաբաղ: Այստեղ հասկանում է, որ հնարավոր չէ ստանալ խորհրդային ֆիլմերից ու ամսագրերից հայտնի Հայրենական պատերազմի տեսարանները: Հայացքն ուղղում է պատերազմի մյուս՝ մարդկային երեսին:

Ղարաբաղ այցելություններից մեկի ժամանակ էլ դուռը «հագցնում» է զինվորին ու լուսանկարում:

«1994 թվականն էր: Զինվորը նստած դուռում էր ուտում, կողքին шифоньер-ի դուռ էր ընկած: Դռան վրա անցք կար. ժամանակին այդ տեղում հայելի կամ ապակուց վիտրաժ էր եղել: Էդ դուռն ինձ էնպես գայթակղեց, բայց չէի կողմնորոշվում՝ ինչ անել: Նստած ծխում ու մտածում էի, էդ տղան էլ լուռ հաց էր ուտում: Ասացի՝ «հագի, հա՞»: Հագավ: Ասացի՝ «ձեռքերդ տարածի ու ինչքան ուժ կա մեջդ բղավի, ճչա»: Չստացվեց, ու էդպես էլ մնաց:

Լուսանկարը` © Gagik Harutyunyan