Պատմում է լուսանկարիչ Մելիք Բաղդասարյանը
1970-ականների սկիզբն էր: Նոր էի սկսել լուսանկարել եւ աշխատում էի «Պիոներ պալատում»:
Մի անգամ ինձ հանձնարարեցին կարեւոր միջոցառում լուսաբանել՝ կոմպոզիտոր Արամ Խաչատրյանը պետք է պատվավոր պիոներ դառնար:
Արարողությունը սկսվեց, երեխաները Արամ Իլյիչին վզկապ կապեցին, հանդիսավոր ճառ ասացին, պատիվ տվեցին եւ այդ պահին հանկարծ մտքովս անցավ. ինչու՞ այսքան կադր նկարելուց հետո ֆոտոխցիկիս ժապավենը չի վերջանում: Եվ պատճառը հասկացա` ֆոտոխցիկում ժապավեն ընդհանրապես չկա: Իսկ հանդիսավոր արարողությունն արդեն մոտենում էր ավարտին…
Մոտեցա ղեկավարությանը եւ ասացի, որ այն ամենն, ինչ նկարել եմ, չի ստացվել եւ հարկավոր է նորից նկարել: Կարող եք պատկերացնել ընդհանուր վրդովմունքը, հատկապես՝ Արամ Իլյիչին այդ մասին ասելու առումով: Սակայն լուսանկարներ ունենալու անհրաժեշտությունը գերակշռեց եւ ստիպված եղան կոմպոզիտորին խնդրել արարողությունը կրկնելու մասին: Արամ Իլյիչը համաձայնվեց եւ ամեն ինչ կրկնվեց նույն սցենարով՝ ասվեց հանդիսավոր ճառը, կապվեց վզկապը…Ընդ որում, այդ ամենն այնպիսի եռանդով էր արվում, կարծես առաջին անգամը լիներ:
Այս անգամ ամեն ինչ նկարեցի եւ ստացված լուսանկարներից հնարավոր չէր գուշակել, որ պատկերված արարողությունը «բեմադրված» էր:
Աննա Բուբուշյան
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: