Ինձ համար, թերեւս, մի փոքր դժվար է ընկալել այս բառի ողջ մոգությունն ու հմայքը, քանի որ դստրիկս ընդամենը երեք ամսական է: Ասեմ ավելին. իմանալով, որ փոքրիկ ենք ունենալու, կրկին որդի զավակ էի ցանկանում: Ու թեեւ որդի էի երազում, հոգուս խորքում վախենում էի, որ աղջիկ է: Այո, վախենում էի, որովհետեւ աղջկա հայր դառնալն անչափ պատասխանատու է: Երեխան Բարձրյալի պարգեւն է, իսկ Նրա գործերն անքննելի են:
Երբ վերջնականպես հաստատվեց, որ աղջիկ է ծնվելու, իմ գլխում իսկական խառնաշփոթ տիրեց. եթե-ների ու ապա-ների մի ամբողջ հարցաշար հարցախեղդ էր անում ինձ: Ինչպիսի՞ն է լինելու դուստրս, ինչպե՞ս եմ նրան վերաբերվելու, սիրելու, դաստիարակելու…
Բայց երբ առաջին անգամ գրկեցի դստրիկիս, ներաշխարհս հիմնովին փոխվեց. նրբություն, քնքշանք, հեզություն, համեստություն, սրանք էին ճառագում իմ գանձից: Մի պահ կտրվելով իրականությունից՝ սկսում եմ պատկերացնել, թե ինչպիսին պիտի կամ կարող է լինել դստերս կյանքը, սակայն երբ հասնում եմ նրան ամուսնացնելու պահին, ուղեղս արգելափակվում է: Գիտակցելով, որ դա անխուսափելի է, այնուամենայնիվ չեմ կարողանում շարունակությունը պատկերացնել ու կարծում եմ, որ որդու եւ դստեր հիմնական տարբերությունը սա է:
Բայցեւայնպես, երբ հիշում եմ, որ ի սկզբանե չէի ուզում, որ աղջիկ ծնվեր, խելագարության եմ հասնում. ամոթի ու մեղքի զգացումը խեղդում է ինձ, քանզի աղջիկս հիմնովին փոխեց կյանքս, ավելի ճիշտ՝ կյանքի հանդեպ ունեցած իմ պատկերացումները: Երբ նայում եմ նրան, վերանում եմ աշխարհից, որովհետեւ նրա գեղեցկությունը վեր է իդեալականից: Աշխարհում չկա նման բառ, որով կարողանամ նկարագրել իմ դստերը, ուստի հմայված, հիացած նրանով, լռում եմ, լռում ու լռում…
Հիշիր, Լիլիս, դու իմ աղջիկն ես, ու դու կատարելություն ես….
Կարծիքներ
Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում: