«Պատի միջոցով ստիպված եղա բոլորովին նոր կյանք սկսել, բայց այն, ինչ իսկապես հուզում է, դեռ շարունակում է նույնը մնալ, ինչպես նախկինում՝ ծնունդ, մահ, տարվա եղանակներ, զարգացում եւ կործանում։ Պատը մի բան է, որ ո՛չ ողջ է, ո՛չ մեռած․ իրականում ինձ չի անհանգստացնում, այդ պատճառով էլ չեմ տեսնում երազում»։

«Զանգակ» հրատարակչությունը Գայանե Գինոյանի թարգմանությամբ լույս է ընծայել ավստրիացի գրող Մառլեն Հաուզհոֆերի «Պատը» (1963) վեպը։

Հաուզհոֆերը գերմանալեզու գրականության լավագույն հեղինակներից է, գրել է պատմվածքներ, վեպեր, մանկական գործեր։ Մեդիամաքսի հետ զրույցում Գայանե Գինոյանը նշեց, որ Հաուզհոֆերի ստեղծագործություններից երկար ժամանակ միայն մանկական գործերն են շատ ընթերցվել: Իսկ «Պատը» վեպը հրատարակվելուց հետո ընկալվել է որպես ֆեմինիստական գրականության պաշտամունքային գիրք: Երկար տարիներ մոռացության մատնվելուց հետո վեպը հայտնվել է ընթերցողների եւ գրական աշխարհի ուշադրության կենտրոնում միայն 1984 -ի հրատարակությունից հետո: Դրանից հետո վեպը բազմաթիվ վերահրատարակություններ է ունեցել, թարգմանվել շատ լեզուներով, իսկ 2012 թվականին էկրանավորվել է ու ներկայացվել «Օսկար» մրցանակի լավագույն օտարալեզու ֆիլմ անվանակարգում:

«Պատն» այսօր ավելի շատ ընթերցող ունի, քան 60-ականներին։

- Մի կողմից այս պատմությունը աշխարհի կործանման, մյուս կողմից՝ անմարդաբնակ վայրում (անտառում՝ զարմուհու տանը) միայնակ մնացած կնոջ մասին է։ Հայտնի չէ՝ մարդկությունը վերացել է տվյալ բնակավայրից, թե աշխարհից առհասարակ։

- Գիրքը ինչ-որ առումով ինքնակենսագրական է։ Գրողը չնայած լավ կրթություն էր ստացել, տնային տնտեսուհի էր, զբաղվում էր երեխաների դաստիարակությամբ եւ 60-ական թվականների պահպանողական Ավստրիայի համար իդեալական կնոջ եւ մոր կյանք էր վարում: Ամուսնանալով՝ նա իր հետ էր բերել արտաամուսնական կապից ունեցած որդուն եւ Վիեննայից տեղափոխվել Շտայր քաղաք, որտեղ հասարակական կարծիքը շատ կարեւոր էր: Իր ստեղծագործությունների ստեղծման վայրը խոհանոցն էր, մոր եւ կնոջ պարտականություններից ազատ պահերին:

Գայանե Գինոյանը

Լուսանկարը` անձնական արխիվ

Լուսանկարը` «Զանգակ»