Լուսինե Զարայելյան. «Իմ պապիկը» - Mediamax.am

3220 դիտում

Լուսինե Զարայելյան. «Իմ պապիկը»


Լուսանկարը`


Ես նայում եմ պապիկիս մեդալներին, որոնք նա ստացել էր Երկրորդ աշխարհամարտին մասնակցելու և իր ներդրումը ունենալու համար, հետո նայում եմ տատիկիս լացակումած աչքերին։ Սփոփե՞լ, ինչպե՞ս սփոփել մի կնոջ, ով կողք կողքի, 50 տարի շարունակ, ապրել է մի մարդու հետ, ում քիչ հետո, հավերժ, հանձնելու է հողին։ «Պա՜պ, ինչքան խոսքեր կան, որ արդեն ասում եմ ամպերին»։

 

Առավոտյան արթնացա, իմ սովորության համաձայն վերցրի  հեռախոսս։ Թերթում էի նորությունները և, կամա թե ակամա,  ականջի ծայրով լսում հյուրասենյակի խոսակցությունը։

 

- Չեմ կարծում, որ 2 օրից ավել կապրի։

- Ի ՞նչ պետք է անենք։

- Ես ամենինչ կկազմակերպեմ, դու բարձրացի վերև (մեր ընտանիքում վերևը դա մասիվն էր, որտեղ ապրում էին տատիկս ու պապիկս)։

 

Մաման գնաց, իսկ պապիկը նույնիսկ նրան չհիշեց, հիվանդությունն էր այդպիսին։

 

Պապս մինչև 89 տարեկան աշխատեց Երևանի Պ. Չայկովսկու անվան միջնակարգ երաժշտական մասնագիտական դպրոցում, դուրս գալուց մեկ տարի հետո մահացավ։ Երաժշտական դպրոցի լեգենդը անգիր հիշում էր կլառնետին վերաբերող ամեն ինչ։ Երբ աշակերտները, անխտիր, ընդունվում էին Կոնսերվատորիա կամ գնում արտերկրի առաջատար ուսումնական հաստատություններ, պապս ևս մի անգամ հանգիստ շունչ էր քաշում, իր ավարտին մոտեցող շնչերից մեկը։

 

Երեկոյան ինձ սկսեցին պատրաստել գալիք իրադարձություններին։ Այդ գիշերը ես երբեք չեմ մոռանա։ Երևի թե 3 ժամից ավել խնդրել եմ  Աստծուց, որ պապիկիս առողջությունը վերադարձնի ու մեզ մոտ թողնի, գոնե ևս մեկ տարի։

 

Արևը կրկին ծագեց։ Գործերս ավարտելուց հետո զանգեցի տատիկիս։

 

- Ի՞նչ բերեմ, գալիս եմ։

- Մի արի, պետք չի։

- Ես ուրիշ հարց տվեցի, ի՞նչ բերեմ։

- Ձմերուկ, առավոտից սիրտը ձմերուկ ա ուզում։

 

12 կգ ձմերուկը ոտքով չորրորդ հարկ բարձրացրի։ Մտա տուն, պապս պառկած էր։ Պատերազմի մասնակիցը, ով մի քանի ամիս առաջ ինձ պատմում էր, թե ինչպես է վիրավորվել  «немец-фашист»-ների գնդակից, մի քիչ հուզվելով վերհիշում, թե ինչպես լավագույն ընկերներից մեկին իր աչքի առջև սպանեցին, քաջ զինվորը, ով պատմում էր, թե քանի գիշեր է անցկացրել ձյան ծածկի տակ՝ հիմա անօգնական պառկած էր։

 

- Պապ, ո ՞նց ես (ամերիկյան ֆիլմերի սցենարին համապատասխան հիմար հռետորական հարց, որի պատասխանը ինքս գիտեի)։

- Յա, փիսո ջան (այդպես էր ինձ դիմում պապս) եկե՞լ ես։

 

Հիշեց։ Չկարողացա, հիմա նույնիսկ չեմ կարողանում զսպել արցունքներս։

 

- Բա ոնց, պապ ջան։

- Արի մեջքդ մասաժ անեմ (պապիկիս մերսումը՝ իմ  ամենասիրած բանն էր)։

 

Ձեռքը մեջքիս դնելով՝ փորձում էր վերջին ուժերով մերսել։

 

- Չէ պապ ջան արի թողնենք լավացի՝ նոր։

- Է՜ փիսո ջան, էլ չեմ լավանա։

 

Պապս մի կերպ, շատ քիչ, բայց ամեն դեպքում կերավ ձմերուկը։ Հիշեց միայն ինձ, երևի Աստված լսել էր աղոթքներս, և հենց այդ գիշեր լքեց իր պատմությունները սիրող, իրենով հպարտացող թոռներին։ Առաջին մարդն էր ում կորցրի և տեսա անշարժացած։

 

Երբ կորցնում ես պապիկիդ, քաղցր մի բան հավերժ հեռանում է քո կյանքից։ Կամակորություններդ և քմահաճույքներդ տանող, քեզ անչափ սիրող մարդկանց թիվը մեկով կրճատվում է։

      

Նվիրվում է վետերան, Հայաստանի Հանրապետության  վաստակավոր արտիստ Շինդյան Սուրենի հիշատակին (1925-2015թթ):

Կարծիքներ

Հարգելի այցելուներ, այստեղ դուք կարող եք տեղադրել ձեր կարծիքը տվյալ նյութի վերաբերյալ` օգտագործելուվ Facebook-ի ձեր account-ը: Խնդրում ենք լինել կոռեկտ եւ հետեւել մեր պարզ կանոներին. արգելվում է տեղադրել թեմային չվերաբերող մեկնաբանություններ, գովազդային նյութեր, վիրավորանքներ եւ հայհոյանքներ: Խմբագրությունն իրավունք է վերապահում ջնջել մեկնաբանությունները` նշված կանոնները խախտելու դեպքում:




Մեր ընտրանին